سربازان کوه

هيچ نيست و همه مجهولات سبز هستند
دور نماي دشت و صداي زمزمه اي موهوم كه در كوه مي پيچد
بالاي سر را كه نگاه مي كني ايستادن را مي بيني
سربازاني كه گويي تمام جديت دنيا را در دست دارند
و كوهي كه چقدر پر طاقت است
سختي بار هزاران ساله را حمل كردن از آب روان تر از اشك چشمانش مي بارد
و اين صداي موهوم گويي وحي خداوند ايران زمين است
چراكه عشق را مي توان شنيد
و روزگار من در اين دقايق مانند رابينسوني است كه يك كشتي ديده است
دلم تمام راه هاي اين كوه را مي خواهد
و ديدن دستان فرهاد را
...و تيشه اي كه هنوز تيز باشد و سخت

...پي نوشت: چند روزي مسافرت بودم.دلم براي نوشتن من و خواندن شما تنگ شده بود