صحنه همواره به جاست

ملت همیشه در صحنه ، عبارتی بود که تلویزیون حکومتی هر روز و هر شب با پتک در کله ما فرو میکرد. از این اصطلاحات خودجوش و خودساخته ای مانند مشت محکم و چندمین اختر آسمان ولایت و ... که تا سنمان قد می دهد شنیده ایم و گاه گاه برای انکارش به تمسخر استفاده اش می کنیم. از این میان این عبارت ملت همیشه در صحنه که پیشتر ها امت همیشه در صحنه بود یک جورهایی بیراه هم نیست. مثل خیلی دیگر از چرندیاتی که حکومت مدام تکرار کرد و حالا نگاه می کنی که با تمامی مسخره بودنش اثرش را گذاشته.

برویم سراغ صحنه.

یک زمانی بود که صحنه معنایش سفارت انگلیس بود و دیگ های غذا و مشروطه. بعد هاخیابان بود و مشت گره کرده و صبح زنده باد مصدق و شب جاوید شاه. بعد تر اش صحنه جایی بود بین ماه کامل و ابروهای خمینی و انقلاب تا آزادی و شعر شاملو و کتاب هاب مارکس. بعد ترش صحنه رفت پشت خاکریز و آخوندی که پای منبر میگفت: "بیایید جمع شویم بروید جنگ!" بعد ترش صحنه میان فیلم های وی اچ اس ای بود که با دور تند جلو میرفت تا میان اضطراب نیامدن دیگری و هیجان عرق سرد سیبیل های تازه جوانه زده چندین بار جلو و عقب می شد. یک زمانی هم صحنه رفت میان ریش های دو رنگ و لبخندی سی و دو دندانه در حوالی خرداد. بعد ازآن صحنه ها به خانه ها و صفحه های رنگی مانیتور ها رفت. همان وی اچ اس ها شده بود دیسکت و سی دی و دیگر از اضطراب خبری نبود.بعد ترش یک صحنه تک بعدی آمد که آخرین پیامبر بود. پیامبر یاهو

بعد ترش اورکات آمد و یک صحنه اختصاصی برای عاشقان "زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست". اولش شروع شد با معرفی چهره ها و شهرت. عطش بیننده بیشتر تبدیل شد به مسابقه تعداد دوست و تستیمونی. بعدترش همه با همه دوست بودند و دیگر چیزی برای تمایز سوپر استار ها نبود. نوبت رسید به فیسبوک و انتشار دیدگاه ها. کوئیز ها و هفتاد میلیون روشنفکر بانمک و خوشگل و پولدار.

 کوئیز های دنیا هم تمام شد. فصل تازه سریال روی صحنه با عنوان فریبنده "شهروند خبرنگار" آغاز شد. اینجا بود که مسابقه اولین گزارش خبر ، اولین هم دردی ، بیشترین درد روی صحنه و... کم کم به مسابقه دیوانه کننده ای تبدیل شد.  فیسبوک را که بالا پایین می کردی موج زده می شدی از استیو جابز و کودک آزاری و نه به جنگ و 99 درصد و گلشیفته و آذربایجان و فروکردن نادر در سیمین و آذربایجان و داش علی کریمی و ستوده و ستار و غزه.یکی از فواید این صحنه های مجازی اما این بود که هنرمندان با هزینه کمتری به تخیل و تظاهر شخصی بپردازند که آرزوی بودنشان را دارند. تا این جایش به من دخلی ندارد لابد اما چیزی که این میانه آزاردهنده است  این است که میزانسن های مورد استفاده واقعی اند. به واقعی بودن یک ویرانی ،  یک گرسنگی ، یک مرگ. این را نوشتم برای خودم که وقتی روی صحنه جولان می دهم یادم باشد که وقتی در کامنت هایم راجع به زمین و زمان نظر می دهم قبلش یکبار جای سفت بشاشم. یادم باشد که بچه ای که مادر می خواهد با کوبیدن لایک یا کوبیدن مشت؟! دلتنگی اش وا نمیشود. خانه های خراب اگر هزار لایک هم داشته باشند سقف ندارند. 

در پایان هم این نکته را خاطرنشان می کنم که کریمی کجایی ازبکارو بگایی!؟

.

میل کاموا

وقتی کسی برایتان چیزی می بافد ، انگار که ذره ذره تنش را به شما رج می زند. 

وقتی می نشینید جلویش و بافتنش را می بینید ، احساس می کنید گهی هستید برای خودتان.

S.O.S

به همین سادگی دل آدمیزاد می گیرد. به همین سادگی دل آدمیزاد می میرد.

فرج الدخولیه

یک روز آفتابی از کنار ماتحتت بلند میشوی و می روی آن سوی لنگ ظهر و کمی شروع می کنی به عاشقیت. نگاه که می کنی می بینی که یک ربع مانده به سی سالگی و تو هنوز میان خاک و خل های چل عاقل نشده ای. دلت می خواهد در بیاوری و بشاشی به عکس های یادگاری ات و داد بزنی هنوز تابستان تمام نشده و تازه یک ماه دیگر جام جهانی است با کلی آدامس عکس دار جدید که تویش عکس های لختی دختر همسایه است. دوست داری میان لباس های زیر زن همسایه بروی بالای پشت بام و فکر کنی که می توانی در یک شب گرم تابستانی هندوانه ای بزنی و همان جا ادرارش را به ارتفاع حماقتت بریزی روی گل های اقاقی که پدر نمی داند چرا بوی شاش می دهند. اما چشمت را که باز می کنی می بینی که شب از پارگی گذشته است و تو داری به تمام زنجیر هایت قفل می زنی. شاید که بایستد این زمانه لعنتی. بش باد.

اداره امور بالای هجده سال ناسا

شب وقتی که میزنی توش ، روز وقتی که پارک می کنیش سر جاش ، خورشید و اینا همش نکته انحرافیه ، جدی نگیرینش

چطوری دوستم؟

"چطوری دوستم؟"

"پاره شدم دوستم"

"دوستم بیخیالش لیاقتت رو نداش"

...

اینایی که خیلی دوستن و ادای تنگا رو در میارن.

یه کشیده طلبت...

بزرگ ترین عذاب دنیا خیانته ، این مامورای بازجویی بیخود خودشون رو خسته می کنن. کافیه یه کاری کنن زن طرف ؛ عشق طرف بهش خیانت کنه ، اون موقعس که آدم همه چیزو قبول می کنه...

یک دقیقه سکوت

من هر عصر ، تمام نامه های تبلیغاتی و صورت حساب هایی که برایم فرستاده شده را باز می کنم و می خوانم ، نه برای یافتن فرصتی تازه ، نه حتی برای سودی بیشتر ، تنها به یاد درختانی که به پای این کاغذ ها سر بریده شدند...

این جوک معروفه "دیگه گوزیدی" یه دویست سیصد سال دیگه آخر گلستان اضافه میشه ، استفاده اش از بنی آدم اعضای یکدیگرند خیلی بیشتره ، والله به قرعان

روشنفکری دینی

دوست دختر آدم باس پا بده اما به اهلش. والله به قرعان

پاندای دوم

زن :مرد! هیچ معلومه کجایی؟

مرد: داشتم بهت خیانت می کردم. تو فیسبوک با یکی دیگه می لاسیدم. اما تو بیا این آهنگو گوش کن و عاشق من باش. خوب؟

زن: گه خوردی!

آبادان برزیلته

تهاجم فرهنگی ، تفاوت فرهنگی ، توت فرنگی

اصن یه وضی

امید به زندگی در سطح دیدنه ندیده و هنگ اوت با نبیره است

با هم دوست باشیم

یه مدت احساس می کنم اسپرمام متوجه شدن خبری از تخمک نیست دیگه دست از رقابت با هم برداشتن ، دست همو گرفتن کردی می رقصن.

برای ثبت در تاریخ

من همیشه یه نوشته بهت بدهی دارم ، دلمم می خواد همیشه بدهکار باشم. این طور آدمیم

تب و مرگ و اینا

یک نکته ظریفی در این جمله شازده کوچولو هست :"اگر چیزی را اهلی کردی ، برای ابد مسئولش می شوی " . اونم اینه که اگه موفق شدی اهلیش کنی! اگه! اینو هیچ وقت یادت نره

هوا را از من بگیر ، گوگول را نه

حس انگل اجتماعی رو دارم که خیلی اجتماعی نیست

انکوباتور مناسبی پیدا کرده اما به اندازه کافی تمیز نیست

دنبالم نیا آواره میشی

فاصله یعنی اینکه شب تولدت کل خانوادت جمع شن یه جا و بهت زنگ بزنن برات دسته جمعی تولد مبارک بخونن پای تلفن و تو نفهمی که چرا اینجا روزه؟؟

امام اف پی جی ای

طرف تو روزنامه تیتر زده امام نگاه صفر و یکی نداشت ، کم مونده بگه بنیان گذار جبر بول و منطق فازی هم بوده ، لاکن هم یه چیزی مثه اند و اور بوده میذاشته سر حرفاش