آن مرد با چتر آمد

آن مرد با چتر آمد

آن مرد گریه می کرد

آن مرد با دستان خون آلود آمد

آن مرد روحش را کشت

آن مرد هلیا را در مرگ کابوس خنداند

آن مرد با نان آمد

بابا دیگر نان نداد

بابا مرد

باران آن مرد را با چتر برد
مرد جلوتر آمد .بابا آن مرد بود

دروازه های انسانی

همه ما برای دنیای تو در توی درونمان دروازه هایی ساخته ایم.دروازه هایی که برای
عبور از آنها باید ویزا داشت.و هر چه درونی تر می شوند انسانهای کمتری ویزای عبور
دارند.تا به اینجا همه ما مشترک هستیم.اما تفاوت ها در تعداد دروازه ها و چگونگی رد
شدن از آنهاست.بعضی آنقدر مرز ساخته اند که گمان می کنم از بعضی از این دروازه ها
حتی خودشان نیز نمی توانند عبور کنند.بعضی دیگر حتما درونی ترین دروازه را بسته
نگه می دارند و از گشودن آن ترس دارند.بعضی دیگر با لبخندی اجازه ورود می دهند و
با اخمی ویزا را باطل می کنند ولی از همه جالب تر آنهایی هستند که ویزای مدت دار
می دهند.مثلا 2 ساله!یعنی شما برای 2 سال به دروازه های درونی وارد می شوید و بعد
از آن کاملا بیرون خواهید بود.من به شخصه با تمام دارو دسته های قبلی کنار می آیم
اما این مورد آخر امری است غ ق ق .گاهی به این موضوع فکر می کنم که چیزی که

باعث می شود اجازه ورود بگیریم چیست؟موضوع جالب و پیچیده ایست

اگر می دانستم احیانا مشکل بسیاری از دوستانم حل می شد

پی نوشت: تصمیم گرفتم تا بیشتراز قبل متن بنویسم و غلظت شعر ها رو کم کنم

در ضمن یه بلاگ دیگه زدم که توش طنز می نویسم.توی لینکها هست

گریز از مرکز

پشت چراغ قرمز ایستاده.هوا جهنمی است.شمارش معکوس را با چشمانش دنبال می کند
برای حرکت کردن شاید این شمارش معکوس قرمز رنگ ؛ بزرگترین انگیزه اش باشد
لحظه ای در فکر هایش در جستجوی دلیل حرکت غرق می شود.به خودش که می آید
دایره سبز زننده ای را در برابرش می بیند و بوق های ممتد که مثل سوزن در بدنش فرو می روند

تنها انگیزه حرکتش سبز شده . با زهر خندی سرش را روی فرمان می گذارد

فردا روز دیگری است

دیروز مرد

و همراهش خاکستر هزاران کهنه افسانه

امروز در نفس های آخرست

اما روی مزار سبز رنگش ؛ خنده ای ریخته

فردا متولد می شود

باز هم تولدت مبارک؛ زندگی رنگارنگ من

...فردا روز دیگری است

فرش باد

بيا تا رهسپار شويم

بيا تا كوير هنوز مهمان نواز است

بيا تا شن ها را با طلا پيوند زنيم

بيا تا يار را قرباني شويم

بيا اين صداي باد را فال يار گيريم

بيا كه ابروي يار از خار هاي بيابان چين آلود است

بيا تا خار را از سينه گرم كوير جارو كنيم

بيا براي گام هاي يار، فرش باد شويم

پي نوشت: رنگ و لعاب زير زمين رو عوض كردم.اميدوارم خوشتون بياد

ورود ممنوع

گاه یک گام برای دخترک معنی ترس است

و گاه انسجام دوباره نور

گاه از سایه نیز باید ترسید

و گاه ازدحام تیره را با شاخه های ساج ؛ از تارک هر چه زمین رویید

و سر انجام برای چشمان دخترک چه فرق دارد؟

در تاریکی مطلق یا در سپیدی خیره کننده نور

سر انجام چشمان دخترک نمی بیند

درهای تو به توی زندگی

و هر هزار دری سوی هزار راه

سر انجام فانوس قلب شکل اوست که راه را می بیند

آنسوی من

ای کهن زمانه دیرین

ای دژخیم

ای سودابه خونین جامه

ای چرکین

من بسوی نور خواهم رفت

من کودکی ام را با دستان باغبان ؛ به سپیدی روح پیوند زده ام

ای جرثومه مشکین

ای دژخیم

مزدور علاقه نمی خواهم

من از تباره آبی ام

در را می بندم

و همه پشت سر را

من با کودکی ام آنسوی باغ خواهم رفت

سيگاري در تاريكي

گاه مي انديشم به گذشتي كه گذشت
به نگاهي كه در آن آبي بود
به خيالي كه در ساغر آن‌ ، سرخي بود
به زماني كه در آن ، واژه خوش ، معنا داشت
به صداي خنده
به صفايي كه در آن تند سراب ، آب به گلها مي داد
گاه مي انديشم به هجوم غمها
به صدايي كه گذشت
به نگاهي كه به ليلا پيوست
به تولد يا مرگ
چه كسي خواهد ديد ،‌روز مرگش را خود
آه ديدم ديدم
گاه مي انديشم
گاه مي انديشم كه چرا بايد رفت
كه چرا زندگي از نور تهيست
كه چرا باران شست
”...از دل من اما“
نقش مرا باران شست
گاه مي انديشم
و در اين انديشه ، چشمهايم را با چشمه دل مي شويم
ونگاهم ، آينه را در پس ابر آهم مي شكند
گاه مي انديشم به گذشتي كه گذشت

آبی برکه نگاه

روز باران

روز یک سنجاقک در برکه

روز بی پایان

خنده های پشت دیوار شرم

خنده های گرم

خنده ای چون برکه های باران زده , پر ز غوکان

چتر های نم زده

چتر های بسته , چون دخترک 6 ساله همسایه ,چون گیسوان

رویش سبزه های نم زده

رویش من

رویش دوباره هرچه

رویش کفش دوزکی بال زنان

و صدای هم نوازی کفش های فرو رونده در مردابان

نسیم خنک کننده

گاه سرد ز سوی سپید

و من

که به آشنایی این نگاه فریاد می زنم

!سلام

...

از طلا بودن پشیمان گشته ام مرحمت فرموده ما را مس کنید

بدون شرح 3

نبض صفر

چقدر آسان است قرباني بودن
چقدر آسان است بازيدن
چقدر آسان است صحنه در هم كشيده زندگي را ديدن
اقيانوس شرق ديگر طوفاني نيست
آرام تر از هميشه
نهنگ ها ديگر جفت گيري نمي كنند
پروانه ها پيله ها را نمي نهند
غوكي نيست
شن ها لطافت خود را مدت هاست كه از دستان دريا دريغ مي كنند
صخره ها دلاله محبت شده اند
چقدر سخت است خنديدن
چقدر سخت است فرياد را در گلوگاه ورم كرده تاريخ ، بي هيچ فردايي ناليدن
چقدر سخت است پرده در هم كشيده صحنه را ، با دستان كوچكم ، دريدن.

شهر خوابیده است

شهر خوابیده است...؛ در گرمای بی دماسنج؛در فریاد های بی سکوت

نمی دانم چگونه؛اما در تمام روز و شب ؛ شهر خوابیده است

شبگیر ها با چماغ های بی غواره شان؛ هنوز بی خوابان را

شبگیر ها با دستان خون رنگشان؛ گلوگاه مسافران را

شبگیر ها با هجمه بد بوی کام هایشان ؛ هنوز شب بو ها را

شهر؛ای شهر

شهر ؛ای شهر

شهر خوابیده است

نمی دانم چگونه

اما

شهر خوابیده است