همشاگردی سلام

من معمولا حافظه خوبی ندارم
من معمولا فراموش میکنم
من معمولا اسم ها یادم نمیمونه
اما نمیدونم چرا فراموش نمیکنم
تک تک ادا اطوار هاشو
و تک تک لحظه هاشو
من انگار دارم توی یه دنیای موازی زندگی می کنم
و هر کاری که می کنم هیچ چیز واقعی نمیشه
واقعا انگار همون موقعی که آخرین بار خداحافظی کردیم من دکمه اگزیت رو زدم و پرت شدم توی این دنیای موازی
برای من همیشه آخر تابستونه
حتی اگر عید شده باشه
برای من همون حس سی و یک شهریوره
مثل دانش آموزی که فردا باید بره مدرسه

مراقبت

من همش سعی می کنم مراقب خودم باشم
اما مراقبم خودش نیست.

تمام شد

ساعت از دوازده نیمه شب هم گذشت

تولد تمام شد

هیچ نگفت

یعنی تمام شد

بهمن هم شد یکی مانند همه

دیگر تمام شد

که جز او هیچ نبود

حوصله خوب نوشتن نیست. فقط اینکه نبودنش جهنم است. نبودنم جهنم است.

شد شش ماه و هنوز در

در یک بعدالظهر پاییزی در میانه زمستان ، پوران در حال خواندن است که "آدم از سرنوشت چطور میتونه فرار کنه..." بطری آبجو در دست راست است و دست چپ هم گوشی. "... گاهی هم از اوج خوشبختی ها... به پایین می کشونه..." هوا انگار مثل بچه ایست که مادرش دعوایش کرده اما نه به اندازه ای که گریه کند "...نریز نریز نریز ای اشک پاک...." یادم می افتد که ماستنگ را یادم رفته تمیز کنم "...ای دل ای دل تحمل داشته باش..." آمازون را دوباره باز می کنم و دنبال یک ماشین تایپ قدیمی می گردم "... گاهی خوب و شیرینه..."

That's what she said...

"Go fuck yourself", that's what she said!