کله جوش

آقا تو این خراب شده جایی هست آدم بره توش داد بزنه ، چیز بشکونه ؛ انقدر که خسته شه به نفس نفس بیافته ، بشینه کفه زمین زار بزنه ، بعد کتش رو برداره بره بیرون یه باد خنکی بزنه صورتش ، بعد آدم شه؟

چگونه در سی ثانیه بگا رویم؟

سلام دوستان
امروز می خوام طرز تهیه یک عدد انسات منفرد بگا رفته شده رو به شما آموزش بدم . این غذا خیلی سریع و در عرض سی ثانیه آماده میشه.
مواد لازم:
یک عدد مغز در حال کار
دو عدد خایه
جفا به مقدار لازم
کنسرو چک کردن خبر های مام میهن
محسن نامجوی رنده شده بدون دماغ
پودر لش و لوش سوخاریه به دنبال ران عشق به خون غلطیده
یادها و خاطره ها سه پیمانه بصورت کته
یک پاکت سیگار حلقه شده ، پای بلند و داف

خوب دوستان عزیز ، در ابتدا دستاتون رو بشورید چون قرار در سی ثانیه آینده به وفور دستتون رو در چیزهای مختلف کنید و همه ما می دونیم که دهنی بده! خوب اول مغزتون رو روی اجاق قرار داده و کم کم گرمش کنید ، سپس بدون دستکش ( قبلا دست هاتون رو شستید) به مدت ده ثانیه دو عدد خایه ای رو که از قبل آماده کردید ورز بدید. حالا وقت اون رسیده که یکی از اون سیگار های پای بلند رو آتیش کرده و یه مقدار از اون محسن نامجوی بدون دماغ رو تف بدید(مارک "رفتم سره کوچه دو سه نخ سیگار بگیرم" رو به شما پیشنهاد می کنم.) حالا وقتشه که ران عشقتون که قبلا در خون غلطیده و به مدت شش ماه خیس دادید توی چند تا از اون لش و لوش های سوخاری بمالید و کنج دلتون بگذارید تا کاملا سرخ بشه ، حالا وقت اون رسیده که یاد ها و خاطره ها رو آبکش کنین و یک مقدار از اون کنسرو خبر هاتون رو برای تزیین ران عشق استفاده کنین. در انتها خایه های ورز داده شده رو به مغز در حال کار اضافه می کنین و پک های نهایی رو به سیگار می زنین. تبریک میگم ؛ غذا آماده است ، شما به گا رفتین. این غذا میتونه با عصاره تلفن به عشق به خون غلطیده سرو بشه ، برای تزیین هم می تونین از همون دو عدد خایه استفاده کنین. نوش جان

Remember Remember, The 5th of November...

بعضی وقت ها فک می کنم خدا چجوری دلش میاد رویاهای به این قشنگی رو واقعی نکنه؟ خداییش خوشگل می بافمشون

صندلی های قرمز دوست داشتنی با بوی نفتالین

بعضی وقت ها یک موسیقی ، یک نوا یا یک ترکیب فضا و موسیقی آدم را بر می دارد می برد به جایی دور یا دیر. دیشب فرصتی شد تا به ارکستر سنفونیک کلیولند بروم. ترکیب فضا و صدا و آدم های روی صندلی مرا برد به تالار رودکی خودمان ، به تمام آن شب هایی که اجرا دیدیم ، موسیقی شنیدیم و همدیگر را پیدا کردیم. در تمام طول اجرا ، چایکوفسکی می شنیدم و حافظه فراموش شده ام را پیدا می کردم. داشتم فکر می کردم که اینجا آدم را کم کم خالی می کند. کم کم تبدیلت می کند به چیزی که هیچ وقت نمی خواستی و بی سر و صدا اینکار را می کند. دیشب اما انگار تلنگری بود. تلنگری بود تا دوباره سعی کنم به شنای خلاف جهت. از این به بعد بیشتر می نویسم. تا بعد

تکه هایم را به دست باد دهید

زخم ها هرگز التیام نمی یابند ؛ درد ها ساکت نمی شوند

تنها عادت می کنیم به سوزش و سرخی

تنها آرام آرام می میریم

همین

دلم برات تنگ شده... تویی که زندگی بودی...

جایی نمونده توش

میزان امید به زندگی آدما رو میشه از مقدار ظرف نشسته باقی مونده تو سینک ظرف شویی فهمید

I am back...

حیف توی دنیا انقدر فیلم خوب ساخته نشده که بشه همه وقتای خالی رو فیلم دید

والله به خدا

از شانس گه ما نکیر و منکر هم گی از آب در میان

Infected

یک زمان هایی هست دلت می خواهد زمین دهن باز کند و با کله بروی توش. مهم نیست که چند ساله ای و کجای زندگیت هستی ، احساسش مو نمی زند. انگاری زمان مفهومش را از دست می دهد. وقتی دوباره این حس به سراغت می آید پیش خودت می گویی : ا ا ا ، دوباره این ، دوباره همین حسی که همراهش قلبت سنگین می شود و می خواهی گریه کنی و مغزت داغ می کند. یک جورهایی مثل اینکه زمان را دور می زند ، همیشه زندگیت را می کند آخرت یزید

عنوان ندارد اما شرف دارد

یک نفر یک گوشه ای می میرد یا مردانده می شود.می شنوی و می گویند که دختری بوده در سوگ پدر. حالا پدرش که و چه و خودش با فلان کمالات و  وجنات بماند.واکنش تویی که خبر را می شنوی چیست؟ عصبانی می شوی؟دلت به درد می آید؟تعجب می کنی؟فکر می کنی یک کلاغ چهل کلاغ است؟صبر می کنی تا اخبار ساعت نه اعلام کند یا نه؟ببینی خبر موثق است یا نه؟ببینی ضربه به پهلویش خرده یا نه؟

اما این میان ، من دوست دارم تا سوالی را مطرح کنم.سوالی که هزار بار مهمتر از سوال جمهوری اسلامی آری یا نه است.سوال من این است: آیا حاضری کسی را که با تو آشنا نیست سیلی ای بنوازند و تو ببینی و عبور کنی بی آنکه بدانی به کدامین گناه و در قبل این سکوت، به تو یک چمدان پر از پول بدهند یا نه؟

بنظر من ، جواب به این سوال ریشه تمام آن چیز هایی است که ما بدبختی های کشور دو هزار و پانصد ساله مان می نامیم که نمی دانم این عدد تا به کی قرار است ثابت بماند.

جامعه کنونی ایران ؛ ترکیبی است از مجموعه هایی تک نفره که به ندرت به مجموعه هایی دو تا سه نفره تعمیم پیدا می کند.منفعت طلبی و فقدان اخلاق، ریشه تفکراتی است که به شخص اجازه می دهد تا از جنازه هم نوع نردبامی بسازد برای بالا رفتن.این گونه می شود که وقتی می شنویم عزیزیب در فلان تظاهرات خیابانی به خون نشسته است ؛ اولین کلامی که گفته می شود آن است که خدا را شکر بچه ما ؛ جوان ما و غیره سالم است.

بنظر من ، اکثریت جامعه ایرانی به دلیل ترجیح منفعت شخصی و جلوگیری از بخطر افتادن خود ، ترجیح به تکان نخوردن آب از آب داشته و اگر جوابی از سر صداقت به سوال فوق داده شود ، اکثریت با چمدان خواهد بود.

به یاد داشته باشیم که هرگاه پاسخ غیر از این بود ، نیازی به پرسش جمهوری اسلامی آری یا نه نخواهد بود.

این را برای هاله نوشتم که همه عمر عزادار ملتی بود

پارازیت

یکبار یک غول بنفش از پشث کمد بیرون آمد

سیگاری تعارفش کردم

ترک کرده بود

پسته خورد و شاشید به زندگی و رفت

گاهی وقت ها می روم پشت کمد

تهیه شده 

با تف

شیر آنارشیست باغ وحش

ذهن آبی یک ویولن سل

بدون ماسک

قصص

این کسکش هم هوس کون ما رو کرده بود
-یوسف ؛ دوان دوان ؛ لباس از پشت پاره شده ؛ در حال فرار از دست زلیخا

پاریکیل

داشتم فکر می کردم قاطر در حکم فرشته درگاه حیوون هاست ، بیچاره هیچ حرکتی نمی تونه بکنه

تمام

صدای سوت ممتد
یه لحظه هم قطع نشه
می تونی تصور کنی؟
تو مخم همینه

اعتصاب خشک

وقتی زندگی خشک خشک ترتیبتو میده ، دیگه اعتصاب خشک هم فایده ای نداره رفیق

فردای سیزده بدر

تعطیلات خود را چگونه گذرانده اید؟
:کلاس انشا ؛ دانش آموز مداد رو کرده کون بغلیش ،معلم انشا داره تخماشو میماله؛فردای سیزده بدر

تریپل اف

چینی باکره دلت، بند زدن ندارد
ش ک س ت
چاره اش یا فاحشگی است یا فرنچ فرایز

قهرمان هایی که می کنیمشان

روزی روزگاری از کنار کسی می گذریم و از کنار باد فتق بعد از نهار ، سر صحبتی وا می کنیم و در این وا نفسای بی همدمی سر از هر جا در می آورد صحبتمان تا اشتراکی زاده شود.بگذریم که در کشور هزار و یک ملت حتی بین ایرانی هایش هزار و یک قبیله است و تنها سرانجام صحبتت ، هضم غذاست.

گاه گاهی صحبت می کشد به آدم هایی که معروفند و همه می شناسیمشان.بستگی دارد که از قیافه طرف خوشمان بیاید یا نه ؛ خوشمان که بیاید وانفسایی است.طرف می شود علامه دهر و قهرمان بکس و متخصص در امور طی الارض ، حال آنکه خودش ادعایی ندارد جز شش دانگ صدایی یا تخصصی در فلان رشته یا بهمان هنر.از آن طرف هم خدای نا کرده اگر از انحنای دماغ درازش خوشمان نیاید اول از همه از آنچه به آن شهره آفاق گشته شروع کرده و ماهیتا علامت سوالش می کنیم و سپس وارد مبحث خانه و خانواده و اعتیاد می شویم و در نهایت چند فحش کش دار با صورتی چونان لبو حاصل از بحثی داغ ،پس از غذا نثارش می کنیم و آرام آرام سیستم را کول داون کرده و مانند همیشه مسیر بازگشت به کار را پی می گیریم و خلاص.

مردمان جالبی هستیم ؛ کلا مخالفیم با هم و کلا قهرمان(را) می کنیم .بودن یا نبودن پرانتز بستگی دارد به آنکه از هم صحبتمان خوشمان بیاید یا نه.این میانه برچسب هاست که می آید و می رود و دهان به دهان می چرخد، بی آنکه کسی اندکی توجه کند که این آدم ها نیستند که قابل ستایش اند ، این آثار است که ستودنی است ، فی المثل خواه نامجو شیره ای باشد و خواه قهرمان بکس ، ترنج اش را که می شنوی، می شنوی

چس ناله

یه وقتی دلم می خواست که جایی باشم که کسی کاری به کاریم نداشته باشه و بشینم کلی کارایی که دوست دارم رو بکنم
حالا که کسی نیست ، حتی حوصله از خواب بیدار شدن رو هم ندارم
مملکتم نداریم ، به چی گیر بدیم پس....هی

کپک کون به هوا

عادت کرده ایم خودمان را به نفهمی و ندانی بزنیم بلکه عذاب دانستن و هیچ نکردن را بدوش نکشیم ، نمونه اش همین شعار های رای من کجاست و رئیس جمهور من کجاست است.دارد آب خنک می خورد عزیز جان!تو نمی دانی یعنی؟

پ مثل پدر

بعضی شب ها دلم لک می زند برای چین و چروک های پیشانی پدر
که همیشه می خندید
حتی آن هشت سال خمپاره و خشم
برای امید های واهی اش
برای آن همه غروری که به حساب من داشت
خیالش هم نمی گذارد کم بیاورم
خیالش هم پدری می کند
خیال بابا هم نان داد

بیست و هفتمین سایه

انگار کن که هیچ وقت زاده نشده ام
انگار کن که نشسته ام بر روی تخته سنگی در سایه
نفسی می گیرم و برایت نغمه های شادی می خوانم
در سایه ای که به اندازه پنهان کردن اشک ، تاریک است
انگار کن مرا

یک وقتهایی هست که نه راه پس داری نه راه پیش.بد بختانه این وقتها هم کم نیست. بیشتر وقتها اینجوریست. این را نمی نویسم که تویی که هر از چندگاهی زیرزمینی می شوی بخوانی و هم دردی کنی یا که چه. می نویسم چون کسی نیست که چاره ای کند و خودم هم که فاتحه.
داستان داستانه آمدن به جایی است که آدم هایش را نمی توانی تحمل کنی ، علل خصوص هم وطنان آریایی پاک نژاده ات را که الحق و الانصاف تمام و کمال اخلاقیات اند.این وسط مانده ام که این چهار سال را چه می شود کرد میان این جماعت جانور.یحتمل باید چسبید به کار و خوابید و دوید و نالید.
این جمله را ولی برای تو می نویسم که اگر هنوز دودل آمدن و نیامدنی ، خوب سنگ هایت را با خودت وا بکن و بیا ؛ آمدی بدون ریشه بیا و نیامدی گور پدر هر که آمده

بوی یاس

تنها چیز مذهبی دوست داشتنی زندگی ام چادر نماز مادر است

دور زدن ممنوع نیست ، ممکن نیست

وقتهایی هست که می ایستی
همه چیز از جلوی چشمانت رد می شود
چشمانت را می بندی و با سرعت تمام حرکت می کنی

نیسان آبی

یه وانت هم نداریم که پشتش بنویسیم دنبالم نیا آواره میشی

dreams come true

کاش آرزویی دیگر کرده بودم
آن زمان که "عقاید یک دلقک" را می خواندم
حالا من کتاب مصورم
با زندگی ای به وسعت یک چمدان

غم نان

انگشتانت که به چرتکه عادت می کند ، کاغذ و قلمت خاک می گیرد
غمت که غم نان باشد
عشقت را خاش خاشی میبینی...