هرچه بادا باد
اين پاپوش بي رنگ مرا بردار
ژاكتم رنگ قديم زندگي دارد
ولي سوز هوا سوزنده و سرما پر از درد است
عزيز لحظه هاي امشب و فردا
اگر باران پاييزي شباهنگ است و سقف خانه ام عريان وكم رنگ است
بيا اين تك كهن پيراهنم برگير و بر سر دار
مرا لبخند گرم زير چترت بس
بيا دفترچه شعرم به آتش ده
بيا حجم تهي خانه ام برگير و آتش را سراپا كن
عزيز بهتر از هر نرگس و مريم
بسوزان جان من را
هر چه بادا باد
No comments:
Post a Comment