Sunday, August 28, 2005

دروازه های انسانی

همه ما برای دنیای تو در توی درونمان دروازه هایی ساخته ایم.دروازه هایی که برای
عبور از آنها باید ویزا داشت.و هر چه درونی تر می شوند انسانهای کمتری ویزای عبور
دارند.تا به اینجا همه ما مشترک هستیم.اما تفاوت ها در تعداد دروازه ها و چگونگی رد
شدن از آنهاست.بعضی آنقدر مرز ساخته اند که گمان می کنم از بعضی از این دروازه ها
حتی خودشان نیز نمی توانند عبور کنند.بعضی دیگر حتما درونی ترین دروازه را بسته
نگه می دارند و از گشودن آن ترس دارند.بعضی دیگر با لبخندی اجازه ورود می دهند و
با اخمی ویزا را باطل می کنند ولی از همه جالب تر آنهایی هستند که ویزای مدت دار
می دهند.مثلا 2 ساله!یعنی شما برای 2 سال به دروازه های درونی وارد می شوید و بعد
از آن کاملا بیرون خواهید بود.من به شخصه با تمام دارو دسته های قبلی کنار می آیم
اما این مورد آخر امری است غ ق ق .گاهی به این موضوع فکر می کنم که چیزی که
باعث می شود اجازه ورود بگیریم چیست؟موضوع جالب و پیچیده ایست
اگر می دانستم احیانا مشکل بسیاری از دوستانم حل می شد
پی نوشت: تصمیم گرفتم تا بیشتراز قبل متن بنویسم و غلظت شعر ها رو کم کنم
در ضمن یه بلاگ دیگه زدم که توش طنز می نویسم.توی لینکها هست

4 comments:

Anonymous said...

va baziha aslan darooni nadarand ke bekhahim vared shvim! hame ash hamin zahere past ast! na rooh daran na zehn na fekr va na hich chize digar... vali afsoos ke gahi dir mifahmim...

Anonymous said...

سلام آقای مهران. به نظر شخص من اون آدمی که فقط به شما و دیگران اجازه میده که 2 سال توی قلب و ذهنش باشید، فکر می کنه که خودش هم بیشتر از این مدت نمی تونه در درون شما باشه. پس باید بهشون فرصت بدید که آدمی که فکر می کنن برای همیشه می تونه توی قلبش باشه پیدا کنه و خودش هم اونو همیشه ها نگه داره در درونش

Anonymous said...

mara dar manzele jaanan che jaye eish chon hardam/jaras faryad midaarad ke barbandid mahmelha!

mehrdad said...

aval bayad be fekre passport bash bad hala visa ro ye kari mishe kard.rasti kare khoobi kardi.neveshtan behtare