این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

مدام به کاغذ یادداشت در دستم نگاه می کنم.شاید نمی توانم درست بخوانم

و شاید از همان ابتدا راه را اشتباه آمده امءآخر این آدرس کی پیدا می شود

شاید کشور را اشتباه آمده امءاین بوق های تصادفی هم که بی جهت می

.چرخند تا باک های بنزین را خالی کنند تنها چشمانم را تارتر می کنند

شاید در ترمینال فرود به سوی زمین ءشماره پرواز را اشتباه کرده ام

آسمان امشب بزور توپ و تانک و مسلسل باید شاد باشد؛چون امسال

سال همبستگی ملی است و امشب سرود ملی پوشان باید برای مشارکت

در پای صندوق ها تا جام جهانی بعدی از تلویزیون پخش شود.یک چیز

را مطمئن تر می شوم؛ابتدایش نوشته است ایران؛اما خدای من اینجا

ایران است؟نمی دانم اما این را می دانم که گربه ایرانی کمتر در ایران

پیدا می شود؛حتی گربه هایمان نیز پیوندی شده اند.چه برسد به افکارمان

آنقدر مرموز شده ایم که زندگیمان را حتی از خودمان پنهان می کنیم و

گاهی بعد از دو سال می فهمیم که در خفای درونی ترین سلولمان؛ جور

دیگری هستیم؛ و انقلاب می کنیم ؛اما بر علیه چه کسی؟مظلوم ترین

عزیزانمان , وبا اینکار احساس آزاد شدن می کنیم , بی خبر از اینکه

تنها عقده های کودکی و جوانیمان را بروز داده ایم و کماکان نگاهی

.از بالا به ما می خندد

آری؛از نگاه خیلی ,این روز مرگی خوش رنگ و پر خواهان ,این

نگاههای هرزه بدنبال هم ؛زیباست؛باشد

باشد

این خانه قشنگ است

ولی

خانه من نیست