اتصال کوتاه

انگار که بعضی وقتها آدم نذر دارد که حال خودش را بگیرد.با دست خودش خاطرات گه آلودش را ورق می زند.با دست خودش گلوی خودش را می چسبد و هی فشار می دهد.با دست خودش باز هم جلوتر می رود.یک سیم نازک فلزی،از این هایی که بدجوری تیز اند را بر می دارد و دور گلویش می پیچد و از دو طرف هی می کشد تا خون بالا بزند.خون که شوخی بردار نیست،نمی فهمد که خودت بریدی یا دیگری،بالا می زند دیگر.آن وقت است که آدم به گه خوردن می افتد که بابا من خودم بریدمت،جون من کوتاه بیا ؛ انقدر فوران نزن.اما این خون زبان نفهم مگر حالیش می شود،آخرش هم کبود با صورت میایی زمین و نمی دانی که اصلا برای چی این کار را کردی.داشتی زندگی ات را می کردی.یا شاید هم زندگی تو را می کرد بهر حال نفس کار مهم است که در حال انجام بود.حالا دیگر با این جسد کبودت به درد زندگی کردن هم نمی خوری