Tuesday, March 14, 2006

سكوت


دهانم را دوختي
آسمانم را بردي
زمين را كندي
خانه ام را سوختي
اما
با چراغ روشن طاقچه خيال چه مي كني؟

2 comments:

Anonymous said...

وقتی همه ی چراغ ها را خاموش کردند... یا به تعبیر کتاب اخلاق ناصری، وقتی همه ی چراغ ها را کشتند، روشن ماندن این چراغ آخر، چراغ خیال، تنها روحمان را شکنجه می دهد. که دست ها و دهانهامان بسته است...ه

Anonymous said...

It was great... Really great :)