قهرمان هایی که می کنیمشان

روزی روزگاری از کنار کسی می گذریم و از کنار باد فتق بعد از نهار ، سر صحبتی وا می کنیم و در این وا نفسای بی همدمی سر از هر جا در می آورد صحبتمان تا اشتراکی زاده شود.بگذریم که در کشور هزار و یک ملت حتی بین ایرانی هایش هزار و یک قبیله است و تنها سرانجام صحبتت ، هضم غذاست.

گاه گاهی صحبت می کشد به آدم هایی که معروفند و همه می شناسیمشان.بستگی دارد که از قیافه طرف خوشمان بیاید یا نه ؛ خوشمان که بیاید وانفسایی است.طرف می شود علامه دهر و قهرمان بکس و متخصص در امور طی الارض ، حال آنکه خودش ادعایی ندارد جز شش دانگ صدایی یا تخصصی در فلان رشته یا بهمان هنر.از آن طرف هم خدای نا کرده اگر از انحنای دماغ درازش خوشمان نیاید اول از همه از آنچه به آن شهره آفاق گشته شروع کرده و ماهیتا علامت سوالش می کنیم و سپس وارد مبحث خانه و خانواده و اعتیاد می شویم و در نهایت چند فحش کش دار با صورتی چونان لبو حاصل از بحثی داغ ،پس از غذا نثارش می کنیم و آرام آرام سیستم را کول داون کرده و مانند همیشه مسیر بازگشت به کار را پی می گیریم و خلاص.

مردمان جالبی هستیم ؛ کلا مخالفیم با هم و کلا قهرمان(را) می کنیم .بودن یا نبودن پرانتز بستگی دارد به آنکه از هم صحبتمان خوشمان بیاید یا نه.این میانه برچسب هاست که می آید و می رود و دهان به دهان می چرخد، بی آنکه کسی اندکی توجه کند که این آدم ها نیستند که قابل ستایش اند ، این آثار است که ستودنی است ، فی المثل خواه نامجو شیره ای باشد و خواه قهرمان بکس ، ترنج اش را که می شنوی، می شنوی