من رئیس جمهور انتخاب میکنم نه منجی

جامعه ما یک جامعه فروپاشیده است.جامعه ای که در آن سیاست به رابطه های احساسی راه باز کرده است و بجای آن احساسات به تصمیم های سیاسی.این روزها کم نیستند آدم هایی که بخاطر دوست داشتن یک نماد جمعی مانند بستن یک روبان سبز به دنبال کسی می افتند و آن وقت است که او هر آنچه بگوید میزان صحت است و هر کس خلاف آن در اشتباه مطلق.حتی تا آنجا پیش می رویم که اشتباهاتی که چندان دور نیست را زیر روبان های سبز دفن می کنیم و از کاندیدای خود بت می سازیم و بجای آنکه کاندبدا را به دنبال برگه رایی که در اختیار ماست بکشانیم او ما را به دنبال خود به هر کوی و برزنی می کشاند و ما دیگر نیستم، ما همه اوییم و اوست که تصمیم می گیرد.اوست که ما را از کوچه و پس کوچه های اقتصاد دولتی عبور می دهد و از کشتار های گذشته به عنوان جو زمانه یاد می کند و انقلاب فرهنگی را امری اجتناب ناپذیر می داند و از بازگشت به راه امام سخن می گوید و ما نیز احساس می کنیم که خدا همین نزدیکی است ، لای این روبان های سبز.یادمان می رود که چند روز پیش ؛ چند روز قبل از این رویا های سبز ، ما خواسته هایی داشتیم،قبل تر از آن تنها احمدی نژاد تاریخ ما نبود؛تاریخ ما تنها چهار سال نیست.قبل از آن منجی خندان دیگری بود که در انتهای راه همه از آن خسته بودند ؛ همان هایی که آن روزهای انتخاب فکر می کردند که خدا همین نزدیکی است ، لای این لبخند های زیبا ، غافل از آنکه ما به دنبال منجی نیستیم.همان ها بودند که پس از اندکی صبر چون هنوز سحری در کار نبود رفتند و خوابیدند تا انتخابات بعدی.
احتمالا باورتان نمی شود اما حتی قبل تر از آن هم تاریخ داشته ایم.نه خیلی دور.سی سال پیش.آن زمان هم با خود گفتیم که خدا همین نزدیکی است،لای چین و چروک های پیر مردی که آمده است و منجی است.آن روز ها هم می گفتیم که هر کس باشد بجز شاه خائن.همگی احساس کردیم که دیو چو بیرون شود فرشته در آید.اما هنوز هم در پی بیرون کردن دیو هایی هستیم که روزی فرشته های ما بودند.


من هیچ وقت خود را برای هیچ کس رنگ نخواهم کرد.من گذشته را فراموش نمی کنم.من مطالبات خود را به کاندیدا عرضه می کنم و او را به دنبال رای خود می کشانم.من رئیس جمهور انتخاب میکنم نه منجی