Friday, March 13, 2009

سایه ای نیست


و در این تنهایی
من بی سایه به سان غم تنهایی تو
آسمان را پی ابری کوچک می جویم
تا بگویم که در این تنهایی
سایه ام گم نشده
!آسمان بارانی است

2 comments:

Anonymous said...

در توفان چیست که مرا اینچنین به جنبش می آورد،چرا بهنگام توفان بس بهتر و نیرومندتر و از زندگی مطمئن ترم؟نمیدانم و باز توفان را بس بیشتر از هر چیزی در طبیعت دوست دارم

Anonymous said...

شگفت انگیز ترین چیز انست که دو یار در سرزمینی ناشناخته برای دیگران،با هم قدم بردارند و هر دو دستهایشان را دراز کنند تا بهره شان را از زندگی بگیرند.

و زندگی براستی سخاوتمند است