اسلام؛ دین صلح

در این نوشته می خواهم سعی کنم از نگاه شخصی آنسوی آبها به دینی به نام اسلام نگاه کنم و با دیدگاهی که علمای دین اسلام هدف عرضه آن را به دنیای غرب دارند مقایسه کنم

امروزه در فرهنگ مکالمات بین المللی کلمه ای باب شده است با نام بنیادگرایی اسلامی.در بیش از نیمی از خبر های روزمره ای که از شبکه های بزرگ اطلاع رسانی دنیا پخش می شود این کلمه و همچنین بمب گذار انتحاری و واژه هایی از این قبیل بکار می رود.عده ای از ما مسلمانان این ها را به حساب تبلیغات منفی غرب می گذاریم و عده ای دیگر هم از بمب گذاری به عنوان عملیات استشهادی نام می بریم و صحبت از شهادت و هلاکت می کنیم.از طرف دیگر مبلغان دینی ما داعیه این را دارند که اسلام دین صلح؛ برادری و برابری است (و اگر چنین نباشد جای بسی تعجب خواهد داشت ) و عده ای دیگر از همین مبلغان دینی که دست بر قضا در داخل کشور انجام ماموریت می کنند و دست بر قضا جمعه عصر ها از شبکه اول صدا و سیما منبر خود را برگزار می کنند می گویند که خون شهید است که تمام نجاست ها را پاک می کند.حال این سوال در ذهن ناظر بیرونی پیش می آید که عنوان شهید را چه کسی به افراد اهدا می کند و در ضمن عنوان عملیات استشهادی که بر روی بمب گذاران مدارس دخترانه قرار داده می شود با پاک کردن زمین از نجاست ها چه ربطی دارد.در همین گبج زدن ها کافی است که بطور اتفاقی اخبار بی بی سی را ببینی که بطور مستقیم مراسم عزاداری عاشورا از کربلا را پخش می کند و عده ای کثیر را نشان می دهد که با قمه بر سر و بدن خود زده اند و خون است که در حال چکیدن از چهره های بر افروخته آنها است.هر چه که بگردی چیزی از رنگ سبز و سپید از اسلام در دنیای امروز باقی نمانده است مگر روی پرچم عربستان! اولین چیزی که امروز در ذهن عامه مردم دنیا از اسلام در ذهن ها تداعی می شود رنگ سرخ است و سیاه.حال گناه افرادی که ما را با این دبد نگاه می کنند چیست در حالی که خودمان اینگونه خود را نشان می دهیم
من در مورد ذات هیچ دینی بحث نمی کنم چرا که اعتقاد دارم دین امری است شخصی و محترم.اما در حوزه اجتماعی اگر بدون تعصب به تابلوی موجود از زندگی کنونی جهان نگاه کنیم چیزی که از اسلام دیده می شود خون؛ خون و خون است که گاهی پاک کننده است و گاهی نجس