پوسیدگی

آدم ها دو نوع برخورد در برابر طناب پوسیده ای که آنها را بهم متصل می کند دارند
اولین برخورد این است که بخودت بگویی کی میگه طناب من پوسیده است.اصلا هم این طور نیست و در عین حال جرات کشیدن و امتحان کردنش را هم ندارند.بر عکس ، هی خودشان را سبک تر می کنند که مبادا طناب پاره شود.بعد هم تا جایی که طناب آنها را می کشد می روند و بعد صدای جر خوردن چیزی یادشان می آورد که طناب پوسیده بوده و حالا توی سرشان می زنند که ببین تا کجا آمدیم و حالا چکار کنیم
دومین برخورد این است که خودت را برای پاره شدن طناب آماده کنی و بخودت بگویی امتحان می کنم.بعد طناب را بکشی و ببینی که پاره می شود یا نه و بخودت بگویی که اگر پاره شد چه بهتر که همین کنار ها فهمیدم و اگر هم نشد با خیال راحت حالش را ببری

پی نوشت: بعضا رابطه مستقیمی بین عاشق بودن و برخورد اول را داشتن وجود دارد