افرا، به زیبایی نام افرا

با یک موسیقی تاثیرگذار آغاز می کند.همه چیز دینامیک است.طراحی صحنه ، فکر های نویسنده ، دنیای راوی، همه چیز روی چرخ های گردان سوار شده است.نمایش مثل بسیاری از تیاتر های دیگر تم انتقادی به وضعیت اجتماعی و سیاسی ما را دارد.انگار که تنها تیاتر برایمان باقی مانده که فریاد کنیم ، می دانی چرا؟ چون به زبانی فریاد می کنیم که تنها آنان که فریاد می زنند می فهمند.افرا یک جامعه است ، همه نقاط برجسته جامعه امروز را دارد بجز خط قرمز ها.تمام اجزا صحنه با تاکید حس چرخیدن در این دنیای ذهنی را القا می کند.نمایش نامه پر است از مونولوگ.شاید همین جایش کمی توی ذوق می زند چون پیام ها بصورت مستقیم و روبه تماشاچی بیان می شود.دانای کل هم به گونه ای آقای نوع بشری است که انتخاب اسمش نشان دهنده علاقه شدید کارگردان به فهماندن صریح پیام ها به تماشاگر است.افرا مثل سگ کشی و سایر کار های بهرام بیضایی تم توطئه را دارد ؛ تم مظلومیت یک زن صادق ، زنی که شاید در این نمایش نمادی از طبقه متوسط در یک جامعه باشد ، زنی که در انتهای ذهن خود به دنبال آزادی است و پسر عمویی خیالی که شاید نماد آزادی باشد،یا شاید منجی یک جامعه.کسی که آدرسی از آن در دست نیست و عوام جامعه حتی بخاطر تصور داشتن آن ، انسان را دروغگو و لایق هو کردن می دانند.در افرا همه چیز هست ؛ هر بوی گندی که از جامعه بلند می شود را فریاد می کند تا شاید کسی پسرعمویش را پیدا کند.نکته جالبی که بشدت مورد علاقه من بود در یک کلمه خلاصه می شود ، حرکت ، در طول 2 ساعت اجرا ، یک جریان منظم در روی صحنه در حال حرکت است.اوج این حرکت در لحظه های هجوم به خانه افرا و دستگیری اوست.در کمال بی نظمی همه چیز منظم و تمام حرکات حساب شده است و نظم خود را به رخ تماشاگر می کشاند.افرا ، سعی دارد چگونگی و چرایی رخداد های یک جامعه را لایه برداری کند.افرا ، نظام اداری ؛ برپایی انقلاب ؛ فئودالیته ؛ تضاد طبقاتی ؛ سانسور و حتی وابستگی اقتصاد و سیاست را به گونه ای ظریف در این جامعه کوچک به روی صحنه می آورد.در پایان باید بگویم که بازی ها بی نظیر است ، مخصوصا بازی برادر افرا ، پسر بچه کوچکی که نمی دانم اسمش چیست. این نمایش همه روزه بجز شنبه ها از 6 تا 8 بعدالظهر در تالار وحدت به روی صحنه می رود و از جمله تیاتر هایی است که در تاریخ نمایش ایران باقی خواهد ماند