مرد جان به لب رسیده را چنان است

حداقل برای یک ماه می توانم مثل دلقک هاینریش بل زندگی کنم.قرار است یک ماهی در هتل زندگی کنم.می روم ماهشهر برای خودم بودن و کار.شب های ماهشهر باید شبهای نوشتن و گرما وکتاب و محسن نامجو باشد.بهر حال خودم هستم و خودم و حتی بدون یک آشنا در حوالی سیصد کیلومتری.امروز داشتم فکر می کردم که برای چند نفر مهم است که من کجا باشم؟به نتیجه خاصی نرسیدم اما فکر کنم که از تعداد انگشتان یک دست تجاوز نکند.خیلی برایم مهم نیست اما با این واقعیت روبرو شدم که از دید عموم آدم دوست داشتنی ای نیستم و جمله بعدی ای که به ذهنم می رسد این است که به چپ چپ!یک نفر هم مثل من باشد در دنیا؛چه اشکالی دارد؟می رویم جنوب!هر چه بادا باد

پی نوشت: فکر کنم تا زمانی که اینترنتش را کشف کنم مدتی طول بکشد اما شما هر روز بیایید اینجا نامجو گوش کنید
پی نوشت 2: اگر هم مردم از من به شما وصیت که بی رنگ شوید؛مثل باد؛بدون هیچ خط قرمزی و آزاد