سکوت سپید

سکوت سپید
رقص آرام حریر های آویزان کنار پنجره
خنکای نسیم و صورت من که بوسه های عاشقانه را حدیث مفصل می خوانند
چشمانم را می بندم و می گذرم از تمام حجم روزگار من
عجیب است که هر باره پشیمان تر از قبل می شوم از زبان گشودن
و هر بار قفلی بزرگ تر می زنم بر دهانم
آخرش هم می گویند که
چه فرقی دارد که چه بگویند
من آمده ام برای من بودن نه برای امتداد تو بودن