جلوی آینه شال گردنم را دور گردنم گره می زنم
زندگی هنوز زیباست
امروز هوا سرد شده.البته چه فرقی می کند؛ 10 سال پیش شاید فرقی داشت اما حالا نه.امروز داشتم می رفتم به کارهایم برسم که از رادیوی ماشین شنیدم قلم چی کنکور آزمایشی پست دکتری برگزار می کند.آنهم 4 بار.یاد تیاتری افتادم که 10 سال پیش با حسین ؛ 2تایی رفتیم.تیاترش مال بروبچه های گلریز بود و بقول طرف چهل در صد خنده بود.یادش بخیر حسین که رفت آن ور آب.راستی امروز بی هوا دلم گرفته بود.یادم باشد غروبی بروم پیش مادر.سوارش کنم چرخی بزنیم دلش وا شود.بنده خدا به پای ما سوخت
قدیم تر ها که جوان بودم فیلم زیاد می دیدم.نمی دانم کدام فیلم بود اما یادم هست که علی مصفا جایی از فیلم می گفت؛آدم که بدنیا می آید پدر و مادرش تمام آرزوهایی که به آن نرسیده اند را برایش آرزو می کنند.18 سالش که می شود فکر می کند که آمده است تا تحول عظیمی در دنیا ایجاد کند،40 سالش که می شود می بیند پر زندگی اش گذشته و هیچ تغییری بوجود نیاورده.بعضی ها با این واقعیت کنار می آیند و بعضی ها هم برای فرزندانشان آرزو می کنند.راستی امروز یکی از هم دانشکده ای هایم را دیدم.اگر سلامی که امروز کرد را
می شد با خداحافظی 12 سال قبلش در کرد دنیای قشنگی داشتیم.دیروز داشتم آرشیو وبلاگ را نگاه می کردم.آن موقع ها یک وبلاگ کوچولوی دوست داشتنی بیشتر نبود.الان برای خودش سایتی شده.چه فایده.زیر زمین را مبلمان هم که کنی همان زیر زمین است.نمناک و دنج.آن زمان ها را می خواندم.عجب روزگاری بود.مثل اینکه دندانت را از شدت درد روی گوشت تنت فشار دهی تا مبادا صدایت در بیاید.داشتم فکر می کردم که اگر الان می توانستم چیزی را در 10 سال پیش روی وبلاگم بگذارم چه چیزی می نوشتم.شاید می نوشتم که جوانک ؛ انقدر اسطوره عاشقیت را تقدیس نکن که عشق هیچ چیز نیست جز عین و شین و قاف
پی نوشت: کسی می دونه این نوشته از کجا اومده؟
پی نوشت 2:برای یکبار هم که شده رعایت هیچ کس را نمی کنم.حتی تو
پی نوشت 3: سیب زمینی نیستم.منو میبینی؟
خوب حتما می دونید که فیلم خصوصی زهرا امیر ابراهیمی این روزا همه جا رو گرفته.شاید خیلی از شما هم این فیلم رو دیده باشید.اول اینکه گویا این سریال پر مغز قصد کندن از ما رو نداره و کماکان حواشی این شاهکار بندتمانی تمامی ندارد.من در این نوشته کاری با این سریال و بازیگرانش ندارم.فقط می خوام یه رفتار اجتماعی رو از نظر خودم ریشه یابی کنم
می خواهم در مورد تئوری جدیدم بیشتر توضیح بدم.خیلی از رفتارهای انسانی را می شود با گراف زندگی توجیح کرد و حتی تصمیم گیری های انسانی را پیش بینی کرد.در ادامه چند رفتار و مدل های آنها را ذکر می کنم
گراف زندگی تشکیل شده است از یک سری گره و یک سری یال.یال ها همان دلخوشی های زندگی هستند و گره ها هیچ چیز نیستند بجز خود زندگی.اگر در بازه زمانی مشخصی یک یال از گره ای که در آن هستی خارج نشود داثم در گره ات می مانی و درجا می زنی.گراف زندگی اغلب آدم ها یک مسیر است و هیچ گاه گره قبلی را قطع نمی کند.اما زندگی اقلیت بینوایی هم هست که در جای جای گراف خود تشکیل دور می دهد.از همه اینها بدتر زمانی است که از یک گره با یک یال دوباره به همان گره برگردی.در چنین وضعیتی است که دیگر هیچ یالی از این گره خارج نمی شود و تو می مانی و آخرین گره زندگی
