اعتراف

اين جمله را كورمال كوركال مي نويسم.البته در روشنايي هم دست خطم قابل خواندن نيست،چه برسد به تاريكي.در تاريكي كه مينويسي انگار كه فقط داري خودت را خالي مي كني، نه به زيبايي خطت فكر مي كني و نه به زشتي اش، نه به شكل كلمه ها.فقط مينويسي و چشمانت را كه گرم شده اند از اشك ها ، بهم مي گذاري.مثل وحي مي ماند اينطور نوشتن.قلمت را نگه مي داري و با خود فكر مي كني كه وقتي كه نوشته ات تمام شد ، چراغ را روشن مي كني و به افتضاحي كه نوشته اي مي خندي و با خودت مي گويي

چه فكر مي كردي و چه شد، درست مثل زندگي
پي نوشت: اين نوشته را نيمه شب دو شب پيش نوشتم