مراسم عبادي غذايي

ملتي كه به عشق سانديس برود بايد هم عاشورايش بوي قيمه دهد

آزادي يك سلول خاكستري

مثل مجسمه ها سقوط مي كنيد
مي بينم
از لاي چشم بندي كه بر چشمانم زده ايد

منطق فازي

زنا دو دستن يه سري در جواب دو دوتا يه عدد به عنوان پاسخ ارائه مي دن و دسته ديگه ميگن دودوتا ميشه بنفشه

سكسي

طرفش كه مي روي مي كشد عقب
عقب كه مي روي مي آيد جلو
سكس مي كند با اعصاب و روان

كمك فنر

جاده زندگي را قطعا برادران راه سازي جهاد ساخته اند.همه اش بالا و پايين دارد

مرز پر گه هر

دلم يك مثانه پر از شاش مي خواهد كه هيچ وقت تمام نشود و من بشاشم به تمام اين خاك و مردمانش

Midnight dawn in the bedroom

دست خاطره

نطفه سبز

جنبش سبز وقتی زاده شد که فرمان ممنوعیت استفاده از کاندوم ( کاپوت سابق) توسط مرجع عالیقدر صادر شد ، حالا ما همان اسپرم های معلقیم که در خیابان ها می گردیم

لذت آخ

بوسه های بازبافتی

هر صبح هزار بوسه با باد برایت می فرستن ؛ دریغ از باد ها که همواره از غرب به شرق می وزند

نوازش مجازی

وقتی که فاصله به اندازه چند دریاست ، تنها راه نوازشت دست مجازی کوچکیست که هنگام کار کردن روی عکست میکشم

فوتوشاپ می کنم

نوازش می کنم

shit classification

آدم ها همیشه همان گهی هستند که بودند و بالعکس

اما گه داریم تا گه

وقتی که رد تماس نمی شوی

بیانیه یازدهم ناصرالدین شاه

تعریف مینیمال

مینیمال نویسی راهی است برای آنانکه کون گشادند اما نوشتن را دوست دارند

مثل اینکه عادت کرده ایم سر راه آزادی از امام زاده ای چیزی هم بگذریماینبار قدس قبلا کربلا

یک روز گرم تابستان ، شازده کوچولو با میمی های گنده از بی آر تی پایین شد

دلم می گیرد این شب ها
دلم هوای آشنا می خواهد با نگاهی آشنا
چه می شود کرد
اینجا هوا نیست
آنجا نگاهی آشنا

Captive

کیفرخواست دادگاه حوادث اخیر در مورد خواننده پاپ س . م ملقب به ساسی مانکن

بسمه تعالی

ومکروا و مکرالله

نامبرده علاوه بر جرایم ارتکابی عمومی از قبیل اشاعه فحشا ، ارتشا ، پول شویی ، توهین به مقدسات ، اقدام علیه امنیت ملی و ترویج شیطان پرستی با توجه به ادله ذیل نقش اساسی در ایجاد اغتشاش ، ارتباط با گروه های سلطنت طلب و نیز تلاش در جهت برپایی انقلاب مخملین در حوادث اخیر داشته است.

1- ارتباط با گروه های سلطنت طلب :
نامبرده در یکی از ترانه های خود با عنوان نیناش ناش با اشاره مستقیم و غیرمستقیم به فرح پهلوی سعی در ایجاد محبوبیت برای این گروه در میان نسل جوان داشته و می کوشد تا ضمیر ناخودآگاه جوانان را با خواسته های این گروه آشنا کند. (خانوما آقایون یکیتون به من سریع بگه که این خانومه که با ما جوره/یه کمکی از ما دوره/موهاش طلایی و صلف و بوره/ من عاشقشم قبوله؟) همچنین در بخش دیگری از این ترانه با اشاره به دشمنی دیرین این گروه با رئیس جمهور منتخب ، دکتر محمود احمدی نژاد و اقتدار ایران اسلامی مخاطبان خود را دعوت به مقابله و براندازی می کند.(چی شده؟کسی نیگا میگا کرده تورو؟برم بکنم ادبش؟ دکتره/برم دم مطبش؟ قلدره/بزنم تو دهنش؟)در بخش دیگر این ترانه نامبرده به ارتباط با گروه های سلطنت طلب اعتراف کرده و علاوه براشاره به اسم رابط خود ؛ مخاطبان خود را به برقراری ارتباط با این گروه تشویق می کند.(هان/بزن زنگو/بگو ببینم خانوم میشناسی ارژنگو؟).یکی دیگر از مسائل اعترافی در این ترانه ، حمایت جمهوری خواهان آمریکا بخصوص نومحافظه کاران و لابی صهیونیستی از سلطنت طلبان در انواع و اشکال گوناگون می باشد.(بابا یه بار بوش/زنگ زد و گفت این خانومه که خیلی دلبره/از جنیفرلوپز ما بهتره/نیناش ناشم بلده؟). این خواننده همچنین با اشاره به رضا پهلوی سعی در آماده کردن اذهان جوان برای سرسپردگی به خواسته های طاغوتی این گروه کرده است و در انتها با فرح پهلوی هم پیمان شده است تا به سرنگونی نظام مقدس جمهوری اسلامی بپردازد.(خانوم این آقا پسره کیت میشه؟ بیا پیش ما بشینو پادشاه این منطقه خواستت/تو یه ملکه فوق العاده ای میگیرم دنیا رو واست)
2- تلاش در جهت برپایی انقلاب مخملین:
نامبره در یکی دیگر از ترانه های خود با عنوان گوشواره درقسمت های گوناگون مخاطبان خود را دعوت به حضور در خیابان و اغتشاش نموده است.(بالا بالا شیش و هشتیاش بیان وسط سریع) در این قسمت با اشاره مستقیم به نقش سرعت در غافل گیری نظام که از اصول اساسی انقلاب های مخملین در دنیاست از مخاطبین خود دعوت کرده است تا در مناطق شمالی شهر تهران و حوالی صداو سیما دست به تجمع های سریع در وسط خیابان بزنند.در بخش دیگری از این ترانه ، نامبرده به طرح کشتن ندا آقا سلطان اشاره کرده و با ایجاد رعب و بیان تهدید به طرفداران خود این پیام را منتقل می کند تا با کشتن دختران جوان،باعث برانگیختن احساسات انسانی بر ضد نظام مقدس شده و در جهت براندازی اقدام نمایند(همگی بیاین وسط مسط/ببینم جسد مسد دخترارو/بیارش اون دخترخالتو/جابذاری میرمو میکنم گوشای دوستای پتیارتو) در ادامه این ترانه ، نامبرده به ترویج فرهنگ منحط غربی پرداخته تا با ایجاد جذابیت برای نسل جوان آنها را به سمت مورد نظر خود سوق دهد.(دافای موبلند خیلی بهترن از مو مشکیا/پیش اونا با بنزم پیش مشکیا من با پرشیا) نامبره در ادامه ترانه با دعوت از مخاطبان خود به پوشیدن لباس سبز به ترسیم فضایی شاد و پراز خوشبختی می پردازد و با ایجاد انگیزه برای جوانان آنها را دعوت به اغتشاش و انقلاب مخملی می کند.(بیا اینجا که موزیک خوراک دنسه/پسرا تو بغل دافای بانمک و سبزه/به چه دختری اسمت پارمیدائه یا مهنازه)

بخشی از اعترافات ننه رجب در دادگاه

فرزندم رجب

مادرت را گاییدم

قربانت ننه رجب

بخشی از اعترافات ننه رجب در دادگاه

ننه رجب3

فرزندم رجب

بهارستان تو طرحه؟

قربانت ننه رجب

ننه رجب 2

فرزندم رجب ، فرازهای نامه ات را خواندم ، در اوج خداحافظی کن ننه ، قربانت ننه رجب

فرزندم رجب

دادگاهتو نبینم ننه

قربانت ننه رجب

برهان زن

یکی از نشانه های وجود خدا این است که زنانی وجود دارند که مردان کچل و شکم گنده را دوست دارند

تاس نگار

شاید یه روزی انتقام موهایی که ریخت رو با اشک هایی که نریخت بگیرم

بیشتر آدمای دنیا همین کارو میکنن

...نمی دونن که هندونه رو باید شتری خورد

without shelter

امان از این سلاله وحشی که به هر سو پناه می بری بویش همان بوی همیشگی درندگی است

تقدیم به شهدای راه آزادی

یه کم دیگه ملت کار سیاسی کنن باید بجای میرداماد بگیم داماد گل محمدی

خودکشی دسته جمعی

من رئیس جمهور انتخاب میکنم نه منجی

جامعه ما یک جامعه فروپاشیده است.جامعه ای که در آن سیاست به رابطه های احساسی راه باز کرده است و بجای آن احساسات به تصمیم های سیاسی.این روزها کم نیستند آدم هایی که بخاطر دوست داشتن یک نماد جمعی مانند بستن یک روبان سبز به دنبال کسی می افتند و آن وقت است که او هر آنچه بگوید میزان صحت است و هر کس خلاف آن در اشتباه مطلق.حتی تا آنجا پیش می رویم که اشتباهاتی که چندان دور نیست را زیر روبان های سبز دفن می کنیم و از کاندیدای خود بت می سازیم و بجای آنکه کاندبدا را به دنبال برگه رایی که در اختیار ماست بکشانیم او ما را به دنبال خود به هر کوی و برزنی می کشاند و ما دیگر نیستم، ما همه اوییم و اوست که تصمیم می گیرد.اوست که ما را از کوچه و پس کوچه های اقتصاد دولتی عبور می دهد و از کشتار های گذشته به عنوان جو زمانه یاد می کند و انقلاب فرهنگی را امری اجتناب ناپذیر می داند و از بازگشت به راه امام سخن می گوید و ما نیز احساس می کنیم که خدا همین نزدیکی است ، لای این روبان های سبز.یادمان می رود که چند روز پیش ؛ چند روز قبل از این رویا های سبز ، ما خواسته هایی داشتیم،قبل تر از آن تنها احمدی نژاد تاریخ ما نبود؛تاریخ ما تنها چهار سال نیست.قبل از آن منجی خندان دیگری بود که در انتهای راه همه از آن خسته بودند ؛ همان هایی که آن روزهای انتخاب فکر می کردند که خدا همین نزدیکی است ، لای این لبخند های زیبا ، غافل از آنکه ما به دنبال منجی نیستیم.همان ها بودند که پس از اندکی صبر چون هنوز سحری در کار نبود رفتند و خوابیدند تا انتخابات بعدی.
احتمالا باورتان نمی شود اما حتی قبل تر از آن هم تاریخ داشته ایم.نه خیلی دور.سی سال پیش.آن زمان هم با خود گفتیم که خدا همین نزدیکی است،لای چین و چروک های پیر مردی که آمده است و منجی است.آن روز ها هم می گفتیم که هر کس باشد بجز شاه خائن.همگی احساس کردیم که دیو چو بیرون شود فرشته در آید.اما هنوز هم در پی بیرون کردن دیو هایی هستیم که روزی فرشته های ما بودند.


من هیچ وقت خود را برای هیچ کس رنگ نخواهم کرد.من گذشته را فراموش نمی کنم.من مطالبات خود را به کاندیدا عرضه می کنم و او را به دنبال رای خود می کشانم.من رئیس جمهور انتخاب میکنم نه منجی

انگیزه های یک تحریمی برای رای به کروبی

یادم می آید آخرین باری که رای دادم مجلس ششم بود.خاتمی بر سر کار بود و کمیتشان لنگ می زد که ای وای ما هرچه لایحه می کنیم مجلس جانفشان رهبری پرپرش می کند.این شد که منطق حکم کرد تا به پای صندوق های رای رویم و مجلس ششم را از داخل صندوق ها بیرون کشیم.بعد از این حماسه ، ماجرای حکم حکومتی واقع شد و فهمیدیم که قسمت هایی از حکومت وجود دارد که نمی شود از صندوق ها بیرون کشید و لذا دور دوم خاتمی تحریمی شدیم.خوشبختانه دور دوم خاتمی بنا به سنت حسنه رئیس جمهوری 8 ساله دوباره رئیس جمهور شد و همان دوستانی که سید را بر دوش می گذاشتند در سال آخر از دوش به زمین گذاشتند اش و هو هو کنان از دانشگاه تهران فراریش دادند.رسیدیم به دولت نهم و حضور چهره هایی تکراری که مانند فیلم فارسی های دهه پنجاه تنها نقش هایشان عوض می شد.گاهی فرمان می شوند و گاهی داش آکل.از آنجایی که آن روزها فلسفه رای دادن به شخصی برای من به معنای قبول داشتن او بود و از آنجا که هیچ کدام از آن عزیزان را قبول نداشتم به هیچ کدام رای ندادم.بعد از انتخابات عده ای از دوستان اصلاح طلب و غیره داد سخن می دادند که اگر شما تحریمی ها رای می دادید احمدی نژاد رئیس جمهور نمی شد.خوب که دقت می کنم می بینم که بیشتر آن دوستان همان روزها جلای وطن کرده و اگر سختی دوران ریاست جمهوری دکتر در کار باشد ، آنها سهمی از این سختی نبرده اند.حال آنکه از نظر من بالا و پایین دو دوره قبلی ریاست جمهوری آنقدر ها هم از هم دور نبود.بهر حال تحریم از نظر من به منظور براندازی نظام صورت نگرفته بود و صرفا بخاطر اینکه با هیچ کدام از کاندیدا های مورد نظر ارتباط منطقی برقرار نکردم از رای دادن به آنها خودداری کردم.در نتیجه به دنبال نتیجه ای از این کار نبوده ام که حالا اعتراف به عدم نتیجه گیری کرده باشم.
اما می رسیم به این دوره با آن آمدن عجیب خاتمی و رفتن عجیب ترش و به یکباره ظاهر شدن مهندس موسوی پس از آن همه اصرار از خاتمی و انکار از او.بهر حال مهندس آمد و قلموی نقاشی اش را بعد از بیست سال بجای کشیدن بر بوم ، آغشته به رنگ سبز کرد و بر صورت هوادارانی کشید که آمده اند به دنبال منجی دیگری تا دوباره پس از چهار یا هشت سال هو هو کنان او را به خانه اش برگردانند.باز هم همان فیلم فارسی و این بار هنرپیشه ای که مدتی روی صحنه ظاهر نشده و تماشاگران جدید چیزی از قدرت بازی اش نمی دانند.افسانه ها ساخته اند از قدرت لولی وش اش روی صحنه و اجتماعی سبز بی انتظار آمدنش هستند.برای من این داستان ها همان داستان های خاتمی است.با این تفاوت که پیش از آمدن موسوی روی صحنه ، یک نمایش سیاه بازی توسط دکتر اجرا شده و تماشاچی دلزده از لودگی ها در انتظار یک ملودرام است.خوب موسیقی این ملودرام را هم سرود آفتابکاران برگزیده اند و حسابی حال و هوا را خاطره انگیز کرده اند.
برای من تا اینجایش هیچ نکته تازه ای ندارد.تنها سرچشمه های حرکت تازه را می توان در شیخی دید که خود در دور قبل از منتقدینش بودم.من طرفدار کروبی نیستم.او هم یکی از همان چهره های چرخشی است.نکته ای که من را برای حمایت از او ترغیب می کند راه درستی است که از چهار سال پیش شروع کرد.یکی از پایه های اصلی دموکراسی حزب است.کروبی پس از شکست در انتخابات حزبی تاسیس کرد ، روزنامه ای به راه انداخت و حرکت نرمی را بسوی اصول اولیه دموکراسی آغاز کرد.علت دیگری که باعث حمایت کردن من از کروبی می شود جمع آوری یک تیم است.اینکه یک کاندیدا متوجه این موضوع شود که به تنهایی شعار دادن ره به جایی نمی برد و برای برنامه داشتن باید متخصص داشت امری است که به تنهایی آنقدر ارزشمند است که بنظر من برای حمایت از یک فرد کفایت می کند.علت مهم دیگر عمل گرا بودن شعار های انتخاباتی کروبی است.کروبی همواره ترمز خود را نگه می دارد و حتی در تریبون های انتخاباتی تاکید می کند که شعاری را که نمی تواند عملی کند نخواهد گفت و حتی با این گفتار باعث رنجش افرادی می شود که به دنبال منجی می گردند.
در انتها باید بگویم که برای من شیوه نوین فعالیت او در عرصه انتخابات تنها نکته جدید این انتخابات است و برای همین این دوره رای خواهم داد.نه برای پیروز شدن.برای حمایت از این شیوه

for karrobi campaign

انتخابات ایرانی 2

در این دوره از انتخابات می توان بجای استفاده از اصطلاح انتخاب میان بد و بدتر از عبارت انتخاب میان ان و انتر استفاده کرد که بار معنایی بالاتری دارد

انتخابات ایرانی

انتخابات توی ایران منو یاد این آدم هایی میندازه که آردی دارن و میرن بدنه اش رو شبیه به پرشیا می کنن

dedicated to My oldy love,Ford Mustang 1967!

پوچ

پوچ

آمدیم و رفتیم

گل روی قالی بود

جفت پوچ

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد10

از آن به بعد هر وقت که هوا اردیبهشتی می شود حس نوستالژی گلویم را می گیرد.حس بی خبری.حس بازگشت.بعضی وقتها که چنین حسی به سراغم می آید فکر می کنم که این بغض ها و فکر ها از سر تنهایی است.شاید غمی که می آید بیشتر از آنکه از سر دلتنگی باشد از سر محبتی است که از بس انبار شده است در حال گندیدن است.بهر حال این غم نوستالژیک از سر هر چه می خواهد باشد ؛ می دانم که عصرهای بهاری بدحور دلم می گیرد.هوای سیگار وینستون می کنم و لحظه های ملس قبل از غروب را دود می کنم.
تا چند ماه بعد از اینکه هاله رفت حال و روز خوشی نداشتم.آن عصر های لعنتی شده بود مصیبتی برای مادر ، که می دید من چگونه گوشه ای کز کرده ام و گاه گاه بغض می کنم.بهر حال بعد از چند ماه پوست کلفت شدن را یاد گرفتم.شاید این اولین باری بود که یاد می گرفتم چطور به دلم بی محلی کنم.مثل نهالی که کم کم دارد درخت می شود.هاله مدتی بعد برایم نامه ای نوشت.تنها نامه ای که از او دریافت کردم

سلام به دوست داشتنی ترین برادر دنیا
مهران عزیزم ، امیدوارم که خوش و سلامت باشی.آخر دیدی که نامه من اول به دست تو رسید.تو که قرار بود برای من نامه بدی.حتما سرت خیلی شلوغه و مشغول امتحان دادن هستی.امیدوارم تمام امتحانات را مثل همیشه خوب بدی.هنوز چشمهای اشک آلودت جلوی نظرمه.موقعی که آخرین بار از توی ماشین نگاهت کردم و باهات خداحافظی کردم.خیلی مدت کمی همدیگر را دیدیم ولی مهرت خیلی در دلم نشست. مهران عزیزم بدان که همیشه به یادت هستم.منتظر جواب نامه تو ام.به مامان سلام برسان.از دور تو را می بوسم
فدای تو
خواهرت
هاله

پانزده می دوهزار

و من بعد از آن ده ها نامه برای هاله نوشتم.نامه هایی که دیگر پاسخی نداشت.نامه هایی که برای من ، بازکردن هر روزه صندوق پست به امید پاسخ بود.بعد از آن یکی دو بار تلفنی حرف زدیم.روزگار روزگار اینترنت شده بود و ایمیل آدرسش را گرفتم.دیگر همه چی مجازی شده بود.بجای صندوق پست خانه صندوق پست یاهو را چک می کردم اما پاسخ در دنیای واقعی و مجازی یکی بود.هیچ وقت پاسخی دریافت نشد.نمی دانم چرا.نمی دانم.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد9

هاله آمد.اولین بار هاله را از روزنه چشمی خانه دیدم.پدر رفته بود دنبالش.حتی از داخل چشمی هم دوستش داشتم.شبیه به هیچ کدام از فکر هایم نبود.چند روز قبلش بود که متوجه شدم این روزها انگار اتفاقی در زندگیمان افتاده که از زمانی که من به خاطر دارم چنین اتفاقی رخ نداده بوده است.صحبت های آرام و درون آشپزخانه پدر و مادر زیاد شده بود.لعنتی ها آنقدر یواش صحبت می کردند که هرچقدر هم که گوشم را تیز می کردم باز هم نمی توانستم چیزی بشنوم.علی هم که سر خانه و زندگی خودش بود و من تنهایی با خودم در مورد مسئله مشکوک و عجیب و غریب و ناشناخته مشورت می کردم.بالاخره پدر و مادر دیالوگ هایی که در آشپزخانه تمرین می کردند را در یک بعدالظهر پنج شنبه برای تنها تماشاچیشان به روی صحنه آوردند.پدر توضیح داد که موجودی به نام خواهر من وجود دارد.از ازدواج 3 ماهه اش گفت و از دختری که حاصل این ازدواج کوتاه بود.هاله.چقدر هم اسمش به خودش می آمد.هیچ تصوری از او نداشتم.دقیقا برایم هاله بود.بعد از اتمام دیالوگ های آشپزخانه ای فهمیدم که فردا قرار است هاله به خانه ما بیاید.خواهری که بعد از پانزده سال از آلمان به ایران می آید.خواهری که وقتی من به دنیا آمدم رفت.با مادرش رفت به آلمان.فهمیدم که هاله سی ساله است.فهمیدم که از این به بعد اردیبهشت برای من خاطره خواهد بود.اردیبهشتی که محرم است و شب هایش هوای خنک با صدای سنج ها قاطی می شود و دختر همسایه را که دنبال دسته راه افتاده است نشان می دهد.
جمعه بود.جمعه ظهر.طولانی ترین جمعه ای که تا به حال تجربه کرده ام.پدر به دنبالش رفته بود.صدای بالا آمدنشان از پله ها را می شنیدم.پریدم پشت چشمی.مشکی پوشیده بود.موهایش مشکی بود.پدر خسته بود.حتی از پشت چشمی.پدر انگار دلش را باز کرده بود و زخمی که همیشه پنهان بود آشکار شده بود.گذاشتم تا زنگ در را بزنند.زودتر در را باز نکردم تا نفهمد که داشتم زودتر از او نگاهش می کردم.در را باز کردم.نگاهش کردم.سلام.چشمانش را دوخته بود به من.از همان لحظه دیگر نفهمیدم تنی و ناتنی یعنی چه.بغلم کرد.پانزده سالم یود.گریه ام گرفته یود.مغرور بودم.سریع سلام و احوال پرسی را پیش کشیدم و مادر پرید و بغلش کرد و بوسید.من هم از همین فرصت کوتاه استفاده کردم و گریه را خفه کردم.صدایش دو رگه بود.حالا که فکر می کنم صدایش غم داشت.پانزده سالم یود.خیلی نمی فهمیدم.نشستیم و من را بغل کرد و اولین بار از صدایی زنانه شنیدم داداش.داداش کوچولو.نمی دانستم چه بگویم.هاله ناشناخته بود.هاله را انگار هزار سال دیده بودم.ناشناخته بود.خواهر بود.گیج بودم.به مادر می گفت مهین جان.به پدر می گفت بابا.دوستش داشتم.خیلی.
غروب شده بود.می خواستیم برای شب کباب درست کنیم.رفتیم بالای پشت بام.پدر منقل را آتش کرد.ما به چهار طرف ساختمان می رفتیم و شهر را می دیدیم.خیابان ما خلوت بود.پر از درخت.صدای جوی آب .با هم غروب را دیدیم تا آتش سر حال آمد.رفتیم و کباب درست کردیم.عکس می گرفتیم.عکس هایش را که نگاه می کنم هنوز بوی کبابش را حس می کنم.هنوز صدای هاله را می شنوم.صدایش دو رگه بود.سیگار می کشید.زیاد.وینیستون.مثل حالای من.پانزده سالم بود.خیلی نمی فهمیدم.
شام خوردیم.علی هم آمده بود تا هاله را ببیند.آخر شب علی رفت.هاله اتاق من خوابید.هزار سال حرف زدیم.جیزی از حرفهایش یادم نمانده.تنها مهربانی صدایش را یادم است.نه.یک حرفش را یادم است.گفت دیگه گمت نمی کنم.من ریز ریز گریه می کردم.چراغ خاموش بود.هاله نمی دید.هاله دستش خیس شد از اشک های من.
یک هفته به سرعت باد گذشت و من تمام سعی ام را کردم که هر کاری که می توانم برایش بکنم.کار زیادی از دستم بر نمی آمد.بچه بودم.شب آخر بودن هاله در ایران بود.هر کس برایش چیزی خریده بود.یادگاری.من برایش یک کتاب گرفته بودم.اولش نوشته بودم پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است.انگار از آن روزها در فکر خودکشی بودم.نوشته ام را خواند.انگار که او هم فهمید.سرش را به سرم تکیه داد.چند دقیقه ای هیچ نگفتیم.
داشت می رفت.از مادر خداحافظی کرد.من و پدر رفتیم پایین.پدر ماشین را روشن کرد.از پارکینگ بیرون رفت.من چسبیده بودم به دست های هاله.می خواستم نرود.داخل کوچه ایستادیم.باید سوار ماشین می شد.فقط همدیگر را بغل کردیم.هیچ چیز نگفتیم.بغض کردیم و همدیگر را فشار دادیم.سوار ماشین شد.تا سوار شد مثل بچه ها برگشت و از شیشه عقب به من خیره شد.بغضم ترکید.هاله گریه ام را دید.هاله رفت.

بدبختی روزگار ما اینست که قبل از اینکه بدانیم چه می خواهیم زندگیمان شکل می گیرد و وقتی می دانیم که چه می خواهیم دیگر زیادی دیر شده است

ختم کلام

از روی قبر خودت که بر خواستی برای آنها که زنده اند صلوات بفرست

به کار خودت که نیامد

تقدیم به وبلاگ نویسی که ممکن بود من جای او نوروز را از نو نخوانم

یکبار خواندن را دوست ندارم

هزاره بخوان

که شاید همین تک جمله ها سند نیستی ام باشد

با خون نوشته ام

با خون دل بخوان

سایه ای نیست

و در این تنهایی

من بی سایه به سان غم تنهایی تو

آسمان را پی ابری کوچک می جویم

تا بگویم که در این تنهایی

سایه ام گم نشده

!آسمان بارانی است

ایستگاه گورستان

همیشه از خودم می پرسیدم که چرا سرباز های صف اول با اینکه می دانند که می میرند به سمت دشمن می دوند و فریاد می زنند؛ بعد ها فهمیدم که سرباز همان موقع که سوار قطار جنگ می شود مرده است. بعد از آن دیگر تنها یک سرباز است مثل آنها که در صف آخرند

نوروز که می آید یک جذبه پنهانی ما را به تو می خواند

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد8

در ادامه روند توهمات ، در سالهای دیگر زندگی بنابر علایق هر دوره دنیای مورد علاقه ام را خلق می کردم و به گشت و گذار در آن دنیا می پرداختم.سیزده چهارده ساله که بودم عاشق دروازه بانی فوتبال بودم.رول مادل آن روزهایم هم عابدزاده بود.آن روزها یک توپ تنیس سبز رنگ هم داشتم که همیشه همراهم بود و کافی بود تا یک دیوار گیر بیاورم تا آدم های اطراف را از صدای برخورد توپ به دیوار روانی کنم.روبه دیوار سفید اتاق می ایستادم و آن موقع دیگر دیوار را نمی دیدم.انگار که دیوار مثل یک پرده سینما عمل می کرد و من خود را درون دروازه فوتبال می دیدم و با هر پرتاب توپ و برخوردش به دیوار و بازگشتش به سوی من انگار که یکی از بازیکنان حریف شوتی را روانه دروازه می کرد.چون اتاق من خیلی بزرگ نبود تنها راه برای شیرجه بلند زدن این بود که یک طرف اتاق بایستم و توپ را طوری به دیوار بزنم که به سمت دیگر اتاق برگردد و من برای گرفتن آن شیرجه بلند بزنم.برای همین بیشتر وقت ها شیرجه به سمت راست می زدم و کم کم این پرش های بلند باعث شد تا زانوی سمت راستم آسیب ببیند و از میدان های فوتبال خداحافظی کنم.شاید یکی از دنیا هایی که تا به حال از آن خداحافظی نکرده ام دنیای فانتزی های سکسی است.اوایل کار که تازه کار بودم نیاز به سکانس هایی برای ساختن فیلم و شخصیت هایش بود که غالبا بوسیله فیلم یا عکس تامین می شد.بعد ها که دیگر به انتهای راه رسیده و در پیچ آخر راه هم شاشیده بودم بدون نیاز به هرگونه عکس یا فیلم ، یک سری کامل چهار فصلی نود و شش قسمتی داستان سکسی را در مخیله فراهم می کردم و تا زمانی که بدن پاسخ می داد در این دنیا به گشت و گذار در دشت و دمن می پرداختم.بهر حال این نبود امکانات و مکانات و غیره هر چه بدی و بدبختی و افسردگی در پی داشت یک خوبی هم داشت و باعث شد تا قوه تجسم و تخیل قوی ای پیدا کنم.چند وقت پیش داشتم فکر می کردم که راه های زیادی برای میلیونر شدن برای من وجود دارد.یکی از این راهها این است که اگر روزی از این مرز پر گهر پا را بیرون گذاشتم شروع به ساخت این فانتزی های عجیب و غریب سکسی بکنم.مطمئنا خیل عظیمی از جوانان مشتاق استقبال خواهند کرد.البته بدبختی قضیه اینجاست که خیلی علاقه ای به میلیونر شدن ندارم وگرنه حتما یک سکس شاپ می زدم و فیلم هایی که ساخته ام را در آن می فروختم.بنظر من شریف ترین آدم های روی زمین آنهایی اند که سکس شاپ دارند برای اینکه دل مردمی را شاد می کنند.مغازه ای که هدفی غیر از افزایش لذت بردن آدم ها ندارد بهترین مغازه دنیاست.(البته امیدوارم که این اظهار نظر باعث نشود تا خوانندگان محترم یکی یک دیلدوی سبز رنگ برای اینجانب ارسال نمایند.)البته بعد از سکس شاپ بهترین مغازه دنیا کتاب فروشی است.این مغازه هم بنظر می رسد که ضرر و زیانی برای آدم نداشته باشد و سعی داشته باشد که یک سکس فکری را به مشتریانش هدیه دهد.البته کتاب فروشی ای که در آن مجله پلی بوی را بفروشد با این استدلال هر دو حسن را دارا می باشد و در نتیجه باید بهترین مغازه دنیا باشد اما چون این مسائل استدلال بر نمی دارد کماکان از نظر من سکس شاپ بهترین مغازه دنیاست.

I am the benjamin bottun

زیر زمین 4 ساله شد

پی نوشت

goodbye deisy

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد7

یکی از ویژگی های اصلی جایی که در آن زندگی می کنم این است که آدم برای اینکه لذت ببرد باید تخیل کند.اینجا خیلی از چیزهایی که به آدم احساس لذت را منتقل می کند یا اصلا وجود ندارد یا اگر وجود دارد دستکاری شده است و یا اینکه وجود دارد اما ممنوع است ، مثل همان محوطه خط قرمزی که در حیاط مدرسه ایمان وجود داشت.نمی دانم دقیقا از چه وقتی تخیل کردن را شروع کردم.منظورم از تخیل کردن یک خیال خشک و خالی نیست.این تخیل کردن یعنی ساختن یک دنیا و رفتن درونش و حس کردن تمام احساسات درون آن.جوری که گذشت زمان را احساس نکنی و وقتی به دنیای واقعی بازگشتی ندانی که چقدر طول کشیده است.قدیمی ترین خیال پردازی ای که به یاد دارم مربوط به وقتی است که ده یازده سال داشتم.آن وقت ها مدتی بود که عاشق اسکی کردن شده بودم.وقتی که از تلویزیون مسابقات اسکی را می دیدم احساس کردم که دوست دارم اسکی کنم.البته آن موقع چوب اسکی واقعی را از صد متری هم ندیده بودم.در نتیجه امکان عملی اسکی کردن وجود نداشت.برای همین شروع کردم به تخیل.یادم است که از بچگی با انگشت اشاره و سوم پاهای آدمی را می ساختم که بالا تنه اش دستم بود و دستهایش انگشت شصت و چهارمم.مرحله اول تخیلم اسکی کردن این آدم خیالی بود.کمی که گذشت شروع کردم به بیشتر تخیل کردن.اما چون در دنیای خیال پردازی هنوز آماتور بودم نیاز به بعضی وسایل واقعی داشتم تا بتوانم در فضای تخیل قرار بگیرم.برای همین پیش برادرم رفتم و گفتم که برایم با مقوا کفش اسکی درست کند.خوشبختانه این شانس را داشتم که برادرم خل بازی هایم را مسخره نکند و برایم کفش های اسکی را بسازد.آن کفش های اسکی را خوب یادم است.مقوای سبز رنگی بود که به شکل کفش اسکی برش داده شده بود..برایم با ماژیک رویش مارک هم گذاشته بود.برای اینکه به پایم وصل شود هم کف آن را سوراخ کرده بود و از داخل آن کش رد کرده بود و با انداختن کش ها به روی پا کفش اسکی من آماده بود.بادم می آید که کفش هایم را برمی داشتم و به داخل اتاقم می رفتم ، کفش ها را پا می کردم و آن وقت بود که در پیست اسکی بودم.سر می خوردم ، پیچ ها را پشت سر می گذاشتم ،سفیدی برف چشمم را می زد ، می افتادم ، دوباره بلند می شدم و سوز برف را که با سرعت به صورتم می خورد حس می کردم.یکبار حواسم به روباهی که پشت یک درخت کاج بالا و پایین می پرید
پرت شد و تعادلم را از دست دادم .پشت هم به زمین کوبیده شدم و تا پایین شیب ملق زنان پایین رفتم.پایین شیب که رسیده بودم پایم از سه جا شکسته بود و برای همیشه اسکی را کنار گذاشتم.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد6

حالا که روزهای خلوت شدن موهای روی سرم است وقتی که در مورد آن روزها می نویسم انگار که نسیم خنکی در دل شبی دم کرده در وسط مرداد به بدنم می وزد.از همان شب هایی که آدم در یک ربع مانده به سه بعدالظهر روزش عاشق شده است و انگار یک مرتبه همه چیز برایش رنگی تر شده و تمام بو های دنیا را قوی تر حس می کند ، مخصوصا بوی عطر دختر همسایه را. آن روز ها البته دختر همسایه ای که بوی عطری بدهد که من را مدهوش کند وحود نداشت.آن روز های سیزده چهارده سالگی من عاشق شدن را تماشا می کردم.علی آن روز ها بیست و دو سه سال داشت و عاشق بود.بعد از کلاس های دانشگاهش سری به خانه می زد و من با تمام خوشحالیم نگاهش می کردم و به اندازه چند دقیقه ای که خانه بود با او حرف می زدم و او می رفت به دنبال عشق و عاشقی اش و وقتی که بر می گشت دیگر آنقدر دیر بود که وقتی برای دیدنش نبود.علی همان روز ها مرد.علی این روزها که دختری پنج ساله دارد ، سعی می کند به دنیا بیاید.نمی دانم دیر شده است یا نه اما از همان روز ها به حکم تنهایی تن در دادم ، هیچ وقت به این حکم خو نگرفتم اما با آن زندگی کردم.علی در خاطراتم محو می شود تا روز عروسی اش.هر آدمی این شانس را دارد که برای یک روز مهم ترین آدم روی زمین شود و آن روز هم روز عروسی اش است.نه تنها خودش مهم می شود بلکه برادر و خواهر و پدر و مادرش هم مهم می شوند.برای منی که آن روزها پانزده سال داشتم ؛ این اتفاق ، اتفاق مهم تری بود.روزی که علی داماد شد مثل فیلمی است که او را از داخل تمام تصویر هایی که در آن حضور داشت پاک کرده باشند.روز عروسی برادر یا خواهر آدم روزی است که آدم حس غربت را تجربه می کند.بروبرگرد ندارد.نسبت به کسی که عروسی می کند احساس دور شدن می کند و برای خودش قبری می سازد و خاطره هایش را خاک می کند و به سوگش می نشیند.این لحظه را به خوبی به یاد دارم.فردای روز عروسی بود.سفره غذایی که مادر انداخته بود و طبق عادت همیشگی اش چهار بشقاب غذا داشت اما بر سر سفره سه نفر نشسته بودند..اتاق خوابی که دو تخت خواب داشت ولی حالا من در آن تنها بودم.حالا دیگر همان چند دقیقه را هم نداشتم.پانزده سالم بود و باید همه چیز را خودم تجربه می کردم.دیگر حتی یک خیال اطمینان بخش هم نبود.چند ماه بعد اوضاع از این هم بدتر شد.علی و همسرش با پدر و مادر اختلاف عقیده داشتند و این جر و بحث ها باعث شد تا کمتر و کمتر به خانه ما بیایند و در آخر هم برای مدتی طولانی هیچ رابطه ای نداشتند. آن روزها همیشه با خودم فکر می کردم که انگار من برای علی وجود خارجی نداشته ام چون با قطع شدن رابطه آنها با پدر و مادر ، من هم علی را دیگر ندیدم.شاید برای دو سال.برای همین است که دیگر علی مرده است.این روزها که نگینش من را عاشقانه دوست دارد تمام سعی ام را می کنم که برایش زنده بمانم.اگر از من می شنوی همیشه برای بچه ای که دوستت دارد زنده بمان وگرنه فاتحه آن بچه خوانده است.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد5

شاید وقتش رسیده باشد که بیشتر از جو مدرسه راهنمایی ام بگویم.مدرسه استعداد های درخشان!یک جاروبرقی دولتی بود که بچه های زرنگ را از تمام تهران جمع کرده بود و بجای آنکه امکانات ویژه ای را در اختیار آنها بگذارد در ازای معلم های خوبی که برای معروف ماندن در آنجا درس می دادند از پدر و مادر بچه ها هر سال مبلغ زیادی پول می گرفت که البته این پول با توجه به نوع پدر و مقدار مایه پدر و تعداد فیلم سوپر کشف شده در کیف پسر متفاوت بود.در مدرسه ما و در میان بچه ها هر نوع پدری که بخواهی یافت می شد ؛ یکی معاون وزیر بود و یکی وزیر نفت و یکی دلال و دیگری اطلاعاتی سابق و مهندس فعلی و عده ای هم مانند پدر من نظامی.بعلت این تنوع گونه های پدر، طبعا خانه های بچه ها نیز در سراسر شهر پخش بود.در نتیجه حیاط مدرسه در زنگ آخر چیزی شبیه به ترمینال تجریش بود.قسمت های اعیان نشین به علت تراکم انسانی کمتر از سرویس سواری بهره می بردند و قسمت های مرکزی شهر مینی بوسی بودند.
محله مدرسه به نوبه خود یک شاهکار بود.محله ای به نام شمیران نو که هیچ نسبتی با شمیران نداشته و ندارد.محله ای روبروی پارک جنگلی لویزان که در واقع گودی بود که به حلبی آبادی های قبل از انقلاب ، ملقب به مردم شهید پرور بعد از انقلاب تعلق داشت و به علت مفت بودن زمین در این منطقه ، مدرسه در این محل با فضایی وسیع ساخته شده بود.بهر حال این محله از چنان امنیت بالایی برخوردار بود که در صورت جا ماندن از سرویس دو راه بیشتر برای بازگشت به خانه وجود نداشت.یا باید از آژانس اتوموبیل روبروی مدرسه ماشین کرایه می کردیم و یا به خانه زنگ می زدیم که با ماشین دنبالمان بیایند.در غیر این صورت سالم رسیدن به سر خیابان یک رویا به نظر می رسید.مخصوصا با وجود تابلوی بزرگ مدرسه با عنوان مدرسه راهنمایی علامه حلی ( تیزهوشان)! آنهم در میان بچه های مردم شهید پرور که بچه های مدرسه را به شکل مرغ بریان می دیدند.یادم می آید که در دیوار به دیوار مدرسه ما یک زمین خاکی فوتبال قرار داشت و بدترین اتفاقی که ممکن بود برای یکی از بچه ها اتفاق بیفتد این بود که توپ با شوت او از دیوار رد شود و به زمین خاکی بیفتد.آن موقع بود که باید برای آوردن توپ به بیرون مدرسه و از آن بدتر بیایانی به نام زمین خاکی برود و از میان جوانان غیور این محله که عموما در حال عملیات مشکوک در زمین خاکی بودند رد شده و توپ را بیاورد.عموما همه بچه ها وقتی به توپ می رسیدند آن را از همان جا به داخل مدرسه می فرستادند و با آمدن توپ به این سوی دیوار بچه ها این پیام را دریافت می کردند که کسی که به زمین خاکی رفته هنوز زنده است!اینکار باعث می شد که آورنده توپ با توپ از میان جوانان غیور رد نشود و دوستان هم محلی کمتر متوجه تیزهوش بودن او شوند!بعد از فرستادن توپ به داخل مدرسه حالا وقت یک تست سرعت بود و باید با سرعت هرچه تمام تر به سمت در مدرسه می دوید و خود را به داخل مدرسه می رساند. این شرایط ویژه سوق الجیشی مدرسه باعث شده بود تا بچه ها تنها درون محیط مدرسه احساس آرامش کنند و از محیط معمولی جامعه فاصله بگیرند.
یکی دیگر از ویژگی های مدرسه ما گروه تربیتی این مدرسه بود که از همان سال اول راهنمایی به امر مبارک مغزشویی می پرداختند.برای خود دارو دسته ای بودند از جوانان مخلص بسیجی دانشجو که بعد ها یکی از آنها مجری صدا و سیما شد و یکی دیگراز آنها ابوطالب نامی بود که بعد ها مدتی به عنوان خبرنگار دستگیر شده ایرانی در عراق توسط نیروهای آمریکایی نامش برسر زبان ها بود و بعد از آن هم نمی دانم چگونه نماینده مجلس شد!بقیه نیز افرادی از همین قماش بودند که یک پیر دیر به همراه خود داشتند که پیرمرد مو و ریش سفیدی بود؛ از آن نوع پیر مردهایی که جمعه ها جای پارکش در نزدیکی دانشگاه تهران رزرو شده بود.البته با توجه به مسئله باند های توزیع و فروش که قبلا به آن اشاره کردم مشخص است که این دوستان چقدر در تشویق نوجوانان تیزهوش به پیشه کردن تقوا موفق بودند.اما بهر حال نمی توان این قضیه را انکار کرد که بچه هایی که امروز یک اتئیست به تمام معنا هستند آن روز ها نماز اول وقتشان ترک نمی شد و در صف وضو گرفتن در دستشویی ها بودند.
آن روزها هرچند که روزهای چپاندن اعتقادات در ذهن ما توسط این دارودسته بود اما برای من خالی از فایده نبود.این محیط باعث می شد تا بتوانم در مورد اعتقاداتی که حاضر و آماده به من تحویل می دهند فکر کنم.شاید این موقعیت تنها برای من و افرادی که خانواده تقریبا سکولار داشتند امکان پذیر بود زیرا این امکان وجود داشت تا در مدرسه با جو مذهبی و در خانه با جوی سکولار برخورد داشته باشم و بتوانم در مورد هر دو فکر کنم.همیشه برای آدم هایی که تنها یک چارچوب را دیده اند و تصور نبود آن را نمی توانند داشته باشند تاسف می خورم برای اینکه زیبا ترین دارایی یک ذهن ، آزاد بودن است.آزاد بودن برای تفکر و آزاد بودن برای تخیل.مثل یک بادکنک گازی که می ترکد و از آن به بعد گاز درونش به هر جا که بخواهد می رود.بدون آنکه دوباره بتوانی آن را داخل بادکنک کنی.رها میشود.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد4

یعد از ساعت ها بررسی و مشورت گرفتن از دوستان بزرگتر دیگر به این توانایی دست یافته بودم که در عکس های ترکیبی بتوانم مالکیت دست و پاهای مشخص در عکس را به درستی تعیین کنم.بطور طبیعی وقتی که انسان به پدیده ای بصورت تئوری آشنا می شود به دنبال این است که این تئوری را با دنیای واقعی منطبق کند.در نتیجه به عنوان اولین نمونه مورد بررسی به کنکاش در مورد معلم کامپیوتر که دختری بیست و اندی ساله بود می پرداختم.این کنکاش با توجه به پوشیدن مانتو و مقنعه خیلی کار آسانی نبود اما با سعی و کوشش فراوان موفق شده بودم تا خانم شادی را بصورت کاملا لخت تصور کنم و نقاطی بصورت علامت سوال در ذهنم باقی نماند.با تمام شدن دوره کلاس دیگر دسترسی به منابع عظیم عکس های پورنو به پایان رسیده بود و در نتیجه ماحصل این کلاس بسیار مفید عبارت بود از بیست و دو عکس با کیفیت بالا و همچنین یاد گرفتن چیز هایی که از قبل بصورت خود جوش بر روی کامپیوتر خانه یاد گرفته بودم.شاید تا کنون کلاسی به مفید بودن آن کلاس نرفته ام و تنها کلاس آموزشی ایست که نسبت به پولی که بالای آن داده ام راضی ام.
کم کم تابستان به پایان می رسید و من حس غریبی نسبت به مهر آن سال داشتم.حسی آمیخته با اضطراب از ناشناختگی محیط مدرسه و دلتنگی نسبت به روزگاری که مدرسه ام تنها چند کوچه با خانه فاصله داشت و همکلاسی هایم همسایه هایم بودند.حالا دبگر باید با سرویس به مدرسه ای می رفتم که در تمام تهران یکی بود و از تمام شهر، بچه زرنگ ها با سرویس مدرسه به آنجا می رفتند.بالاخره مدرسه ها شروع شد و من برای اولین بار به مدرسه راهنمایی ام رفتم.وارد حیاط مدرسه شدم.حیاطی که برای منی که از مدرسه ایمان دو نوبتی آمده بودم خیلی بزرگ بود.برای بار اول بود که صبح به مدرسه می رفتم.داخل حیاط پر بود از آدم هایی که تک تک در گوشه ای ایستاده بودند و منتظر بودند که به آنها بگویند باید چکار کنند.رفتم و در گوشه ای ایستادم.نزدیک سه نفر از بچه هایی که قیافه مودبشان نشان می داد که سال اولی هستند.شروع کردم به صحبت کردن با آنها و کم کم آنها هم با هم دیگر شروع به صحبت کردند و یک جمع چهار نفری را تشکیل دادیم.حالا که به آن روز ها فکر می کنم می فهمم که برای چه مفهوم حزب را به خوبی درک می کنم.نمی دانم از ضعف آدم است با از شعورش ، اما من همیشه در هر جای تازه ای شروع می کنم به جمع کردن آدم ها.این کار به من آرامش می دهد.این با هم بودن به آدم می گوید که هر چه بشود برای همه است.
خلاصه آنکه همانطور که هر شرایط جدیدی بعد از مدتی می شود شرایط موجود و آدم به آن خو می گیرد به مدرسه جدید هم عادت کردم.کم کم نسبت به بجه های محله غریبه شدم و نسبت به بچه های مدرسه احساس نزدیکی کردم.این مسئله مطلب بسیار مهمی است که در سادگی یک جمله گفته می شود اما عواقبش تا آخر زندگی همراه من خواهد بود.همین مسئله کوچک است که باعث می شود تا من از فرهنگ کوچه ام جدا شوم و ادبیاتم ادبیاتی خاص شود.مجبور شوم تا در مهمانی ها نقش بازی کنم تا آدم های عادی من را به جمعشان راه دهند و سعی کنم تا در محیط های معمولی شروع کنم به یاد گرفتن فرهنگ معمول هم نسلانم.درست که فکر می کنم ریشه همه تنهایی ام در همان مدرسه تنها میان مدارس شهر نهفته است.تنهایی ای که نه خود خواسته بود و نه تحمیلی.مثل خط ویژه آمبولانس در خیابان.خط ویژه ای که باعث می شود تا آمبولانس از سرعتش استفاده کند و لازمه آن خالی بودن خط ویژه است.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد3

تابستان 1374 فرا رسیده بود.گرمای ملایم خیابان ما که دو طرفش پوشیده از درخت بود و صدای همیشگی آبی که در جوی کنار خیابان جاری بود.همیشه یاد تابستان من را به یاد باغ دایی جان ناپلئون می اندازد.حسی آمیخته از آرامش و عشق که با رنگ های در هم رفته کاست ویدیو قاطی شده است.اوایل تابستان بود که پس از قبول شدن در امتحان ورودی باید برای گزینش به ساختمان استعداد های درخشان می رفتم.البته این گزینش ربطی به مسائل هوشی و علمی نداشت و به مسائل اعتقادی مرتبط می شد.با توجه به اینکه یک بچه دوازده ساله چندان اعتقاد خاصی به مسائلی فراتر از آدامش لاویز و احمد عابدزاده نمی تواند داشته باشد این مصاحبه بیشتر به حرف کشی در مورد نحوه زندگی خانواده از بچه اختصاص داشت.یادم می آید که یک روز گرم تابستان که گرمایش را از عرق روی پیشانی مادرم زیر مقنعه سیاهی که تا به حال بر سرش ندیده بودم فهمیدم به همراه پدر به محل مصاحبه رفتیم.وارد اتاق شدم و همانطور که انتظار داشتم برای اولین بار در زندگی شخصی خود به یک آدم ریشو و چاق برخورد کردم که مسئول این بود که یک بچه 12 ساله را خر کند و بفهمد که مادر و پدرش در خانه چگونه رفتار می کنند.با توجه به توصیه های پدرم پیش از ورود به محل مصاحبه می دانستم که به آقای ریشو نباید راست گفت و باید خود را بچه یک حجت الاسلام فرض کرد و به تمامی سوال ها با این حس جواب داد.بهر حال آقای ریشو در حالی که من را خر فرض می کرد شروع کرد به سوال های نیمه مستقیم.پرسید که چه زبانهایی بلد هستی؟ من هم گفتم فارسی و انگلیسی.گفت ترکی بلد نیستی؟گفتم نه! گفت پس چجوری فیلم ترکی میبینی می فهمی؟ اینجا قسمتی بود که یک بچه ببو گلابی از نظر آقایان بند را آب می داد و متوجه می شدند که در خانه ماهواره ترک وجود دارد.این مرحله را بدون اشتباه پشت سر گذاشتم و آقای ریشو فکر کرد که من در زندگی ام چیزی بجز برنامه محبوب النگ و دولنگ ندیده ام.بعد از آن هم شروع کرد به چند سوال دینی که با توجه به حفظ کردن رساله در روز های قبلی آنها را هم سرهم بندی کردم.مصاحبه تمام شد و از اتاق بیرون آمدم .چهره مادر را دیدم زیر آن همه لباس سیاه ، انگار که نمی شناختمش.رفتم پیششان.دیدم پنچ شش ورقه فرم جلوی آنهاست که باید آن را پر کنند.کنارشان نشستم.هوا پخته بود.سالن نسبتا تاریک بود و پدر و مادر های دیگر هم مشغول پر کردن فرم بودند.گوشه سالن یک کلمن آبی رنگ بود که داخلش شربت ریخته بودند.رفتم و یک لیوان شربت ریختم ، برگشتم کنار بابا و مامان، داشتند سر موضوعی بحث می کردند.می گفتند بنویسیم یا نه ، پرونده ای ازش نمانده، بنویسیم؟ نگاه کردم به فرم، قسمت مخصوص به خواهر و برادر های دیگر بود.بابا رو به من کرد و گفت چند دقیقه تنهایشان بگدارم.یک آن داخلم چیزی ریخت، احساس غربت کردم.هزار و یک فکر بالا و پایین.نکند علی برادرم نباشد؟نکند اینها پدر و مادر من نیستند؟نکند کس دیگری هست؟گیرهمین فکرها بودم که پدر صدایم کرد و رفتم کنارشان ، اما دیگر از آن پدر و مادر قبل خبری نبود.حس می کردم تنها شده ام.فرم ها را تحویل دادند و به سمت خانه رفتیم.هیچ کدامشان هم حرفی به من نزدند.من هم روی صندلی عقب ماشین نشستم و اجازه دادم تا این 2 نفر که تا ساعاتی قبل پدر و مادر من بودند من را به خانه ای ببرند که تا ساعاتی قبل برادری در آنجا داشتم که 9 سال از من بزرگ تر بود و بیشتر از هرکس دیگری دوستش داشتم.این شوک چند روزی ادامه داشت و هر وقت که به مدرسه جدیدم فکر می کردم بی اختیار به این فکر می افتادم که من بچه این خانواده نیستم.
تابستان را با بازی کردن در کوچه گذراندم.چون از نظر خانواده دیگر بچه نابغه ای بودم اجازه نمی دادند که از صبح تا شب در کوچه و خیابان وول بخورم و تنها وقتی که گرمای هوا می رفت ، عصر ها اجازه داشتم که برای بازی پیش بچه ها بروم.خوب یادم است که برای اولین بار در زندگی ام با انتظار کشیدن آشنا شدم و بلافاصله پس از آن از انتظار متنفر شدم.عصر ها وقتی که عقربه ساعت 5 بعدالظهر را نشان می داد می توانستم از خانه بیرون بروم و چقدر کند می گذشت این فاصله به ظاهر نیم ساعتی چهار و نیم تا پنچ.وقتی که تلویزیون3 کانال داشت و کانال 1 ساعت چهار و نیم اخبار شهرستانها را می گفت که چیزی که از آن یادم است تصاویر تراکتور بود و کانال 2 هم 5 شروع به پخش برنامه کودک و نوجوان می کرد.کانال 3 هم چیزی نداشت و در نتیجه این نیم ساعت کاملا به انتظار می گذشت.
البته صبح ها را به کلاس کامپیوتر می رفتم.آن روزها چیزی غیر از داس و ان سی و فلاپی وجود نداشت و من برای اولین بار با پدیده ای به نام پورنو آشنا شدم.هنوز آن فلاپی را دارم.22 عکس از زن های لخت در استیل های مختلف که به لطف دوستان در کلاس به دست من رسیده بود.اولین بار که عکس ها را می دیدم نمی دانستم که از کدام طرف باید به عکس نگاه کنم و موقعیت ایستاده یا خوابیده یا دست و پای زنها را تشخیص نمی دادم.واقعا پدیده عجیبی بود که نیاز به موشکافی بیشتری داشت و بر آن شدم که فرصت بیشتری را به کنکاش در این مسئله بپردازم.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد 2

خلاصه اینکه هشت سالگی به بازی کردن با قدرت و تقسیم بندی خوب ها و بدها گذشت و شاید یکی از تلخ ترین روز های مدرسه ام آخرین روز کلاس دوم بود که باید خواسته یا ناخواسته با قدرت خداحافظی می کردم .
در همان دوران 7 یا 8 سالگی متوجه شدم که گویا دشمن مشترکی برای همه بچه های مدرسه ما وجود دارد و آنهم پدیده ایست به نام دختر.پدیده ای که تا بحال با نوع روپوش و مقنعه ای آن در سن و سال خودم آشنایی نداشتم و تمام دختران هم سن و سالی که تا آن روز می شناختم ظاهری مثل ما داشتند و همبازی ما بودند.علت بوجود آمدن این دشمن مشترک این بود که مدرسه ما یک مدرسه 2 نوبتی بود و نوبت صبح آن متعلق به دختران و نوبت عصر آن متعلق به پسران بود.به عبارت دیگر من بر خلاف بیشتر انسان های روی زمین 5 سال اول تحصیل خود را از ساعت 12 تا 4 بعدالظهر به مدرسه می رفتم.این مسئله 2 نوبتی بودن مدرسه باعث شده بود تا اختلاف مالکیتی بر سر منطقه ای بنام مدرسه ایمان میان دو طرف مناقشه ؛ یعنی پسر ها و دختر ها بوجود بیاید و عده ای از عناصر ناسیونالیست هر گروه به نوشتن شعار های افراطی روی در و دیوار کلاس و نیمکت ها می پرداختند.از جمله این شعارها، شعار پر طرفدار دخترها خرند بود که در میان توده جامعه پسرها از محبوبیت ویژه ای برخوردار بود و در مقابل نیز در جای جای کلاس و نیمکت شعار فمنیستی و پرمعنای پسرها خرند به چشم می خورد.بهر حال در میان جامعه ای که من در آن زندگی می کردم معدود روشن فکرانی وجود داشتند که سعی به برقراری ارتباط با گروه مجهول دختران داشتند.یکی از این افراد خود من بودم که از طریق میز نیمکت و مداد به برقراری ارتباط با موجودی که صبح ها روی همان نیمکت می نشست پرداخته بودم.اولین چیزی که روی نیمکت برای نشان دادن حسن نیت نوشته بودم دختر ها و پسر ها خوب اند بود.این جمله به عنوان یک بسته مشوق از طرف من و بغل دستی ام به تیم مذاکره کننده از طرف مقابل عرضه شد که متاسفانه بی پاسخ ماند و جملات بعدی از جمله اسم من مهرانه اسم تو چیه؟ و سایر جملات دوستانه دیگر بی فایده بود تا اینکه یک روز شعار اصلی گروه مقابل یعنی پسرها خرند با خط درشت بر روی نیمکت ما نقش بست و مبحث مذاکره را بطور کلی منتفی کرد.البته یادم می آید که پس از آن من به خط اول مبارزه نرفتم و تنها با پاک کردن این شعار ها از روی نیمکت خودم به مبارزه ادامه می دادم و پس از آن بطور کلی نسبت به این مناقشه بی میل شدم و به مباحث مهم تری از جمله لب های خانم امیری می پرداختم.
کم کم به کلاس پنجم رفتم ، در مدرسه ما عده ای از بچه های شاگرد زرنگ کلاس پنجم به مسئولیت انتظامات گمارده می شدند و منطقه ای بنام خط قرمز وجود داشت که بچه هایی که در زنگ های تفریح شلوغ می کردند و یا در مراسم صبحگاه حرف می زدند توسط انتظامات با اعمال زور و کشان کشان روی زمین به منطقه خط قرمز می بردند و افرادی که به این منطقه برده می شدند باید درون خط قرمز باقی می ماندند تا بقیه به سر کلاس بروند و بعد از آن اسامی آنها را می نوشتند و با کسر نمره انضباط آن ها را به سر کلاس می فرستادند.این خط قرمز به عنوان یک اصطلاح سیاسی میان تمامی بچه های مدرسه موضوعی کاملا آشنا و هراس آور بود.این منطقه با کشیدن یک مستطیل قرمز در گوشه حیاط مدرسه پا به عرصه وجود گذاشته بود و همین 4 خط رنگی روی زمین چنان ترسی در همه بچه ها بوجود آورده بود که کمتر کسی حتی در ساعت ورزش از روی آن رد می شد.بهر حال من در کلاس پنجم کماکان بچه زرنگ محسوب می شدم و در نتیجه به عنوان انتظامات انتخاب شدم اما چون هنوز ریقو بودم به عنوان انتظامات ساختمان انتخاب شدم و مسئولیتم این بود که قبل از شروع کلاس ها کسی از بچه ها را به ساختمان راه ندهم و در هنگام ورود بچه ها به ساختمان مسئول به صف رفتن آنها سر کلاس بودم تا کسی در راهرو ها ندود.کار بی دردسر و گرم و نرمی بود چون باعث می شد در روز های سرد زمستان مجبور نباشم در حیاط مدرسه باشم .البته خوبی دیگری هم داشت و آن این بود که چون من جلوی در ورودی ساختمان مدرسه بودم تمام خانم معلم ها با من سلام گرمی می کردند و روزانه چهار پنج تا بوس آبدار حواله می کردند.خوشبختانه در آن دوران معلم های مدرسه همگی جوان یا میان سال بودند و از معلم پیر خبری نبود.در نتیجه هنگام بوس کردن، تهدید فرو رفتن سیبیل در لپ وجود نداشت.بعد از گذشتن 3 سال هنوز هم خانم امیری اعتقاد داشت که شاگردی مثل مهران نداشته است و این بچه هم باهوش است و هم کاریزما دارد و بخوبی از قدرت استفاده می کند و ... با توجه به این اعتقاد راسخ ، خانم امیری آبدار تر از بقیه بوس می کرد و یکی از انگیزه های آن روز های من این بود که به مدرسه بروم تا خانم امیری وقت ورود به ساختمان من را ماچ کند.
اواخر سال پنجم امتحانات ورودی مدرسه راهنمایی بود و پدر و مادر ها بدنبال نوشتن اسم بچه ها در این امتحانات بودند.در نتیجه در کلاس پنجم با پدیده کنکور آشنا شدم.برای نسل ما احتمالا برای ورود به سالمندان نیز باید کنکور داد زیرا نسل ما نسل حاصل از ممنوعیت کاندوم است و در نتیجه برای هرنیاز جمعی ، تقاضای بسیار زیادی وجود دارد و برای همین باید امتحان ورودی برگزار شود.بهر حال من هم در کنکور مدارس تیزهوشان شرکت کردم و بر خلاف تمامی بچه های مدرسه در آزمون قبول شدم و برای اولین بار با مفهوم شهرت آشنا شدم.تبدیل شدم به مایه افتخار مدرسه و فامیل و غیره.یادم می آید که بعد از منتشر شدن این خبر غرور انگیز گیج و گنگ بودم و می خواستم مثل روزهای قبل زندگی کنم اما متوجه شدم که روزگار آدم معمولی بودن به پایان رسیده و هم اکنون یک سند رسمی به دست خانواده و مدرسه ؛ مبتنی بر نابغه بودن من افتاده است و کارم ساخته است.دیگر باید دور زندگی عادی را خط بکشم ؛ چون دیگر بچه ها نیز با من عادی رفتار نمی کنند.در نتیجه فصل اول زندگی ام را به خاطرات سپردم و آن آب لیمو را روی طاقچه ذهنم گداشتم و به طرف زندگی جدید حرکت کردم.

زیر چتر سیاه ، وقتی که باران نمی بارد

بچه که بودیم آفتاب نرم تر بود.همیشه نسیمی می وزید و آدم دلش می خواست روی پشت بام خانه دراز بکشد و بگذارد تا خورشید به چشمان بسته اش آنقدر بتابد که تمام دنیا قرمز ملایمی شود در سایه سکوت ظهر.یادم می آید که 6 یا 7 ساله بودم که اولین خرید زندگی ام را از بقالی نزدیک خانه انجام دادم.مادر یک 20 تومانی داد و گفت یک شیشه آب لیمو بخرم و من هنوز شکل آن 20 تومانی 4 تا شده و آن بقالی نیمه تاریک و آن شیشه آب لیمو با تمام جزئیات در خاطرم هست.بهر حال این روزها با آن 20 تومانی چیزی نمی شود خرید.حتی نمی توان مشابه آن 20 تومانی را پیدا کرد.امروز شاید بتوان با یک اسکناس 1000 تومانی یک شیشه آب لیمو خرید.یکی از بدی های این اتفاق این است که نمی توان خاطرات مشابه برای نسل های متفاوت ایجاد کرد.در کشور هایی که تورم در اندازه های دهم درصد است و هنوز با اعداد بزرگ تر آشنا نشده ، ممکن است که یک پدربزرگ و یک پدر و یک پسر همگی با همان 20 تومانی خودشان یک شیشه آب لیمو خریده باشند اما در اینجا نه.بهر حال شاید آب لیمو مبحث جالبی برای شروع یک کتاب نباشد اما برای من آن روزها ، مبحث آن آب لیمو مبحثی در سطح نجات غزه برای روشنفکران و آزادی خواهان جهان بود.
از دوران کودکی ام بیشتر از آنکه خاطره ها بیادم باشد مشغولیت های ذهنی ام را بیاد دارم.یادم می آید یکی از مشکلات عمده ام این بود که وقتی آدم بزرگ ها از زمان شاه حرف می زدند نمی توانستم آن را تصور کنم.چیز هایی که تصور می کردم با تصاویر جلوی چشمانم اصلا همخوانی نداشت و به سختی می توانستم باور کنم که این خاطراتی که نقل می شود در همین کشور،در همین شهرو در همین خیابان رخ داده است.یکی از ساده ترین چیزهایی که نمی توانستم تصور کنم راه رفتن خانم ها بدون حجاب بود. هنوز هم که با دقت به این مسئله فکر می کنم می بینم که تصور خانم های بی حجاب در محیط هایی سربسته مثل یک سالن یا خانه کار ساده ایست اما تصور همان خانم ها در یک خیابان در تهران اصلا کار ساده ای نیست و حداقلش این است که این تصور با حسی میان هیجان و شادی همراه است.چیز دیگری که تصور آن مشکل بود و هنوز هم هست تصور یک دیسکو تک در محله خودمان بود.هنوز هم نمی دانم که اگر روزی چنین پدیده ای سر کوچه یا خیابانمان سبز شود چگونه می توان وجود آن را باور کرد.این جمله به معنی این نیست که هرگز به مهمانی رقص یا مجالسی شبیه به آن نرفته ام ، بلکه تفاوت اصلی آن در آزاد و عمومی بودن محل است.انگار که بتوان با مشام خود ادویه ای به نام آزادی را حس کرد.یک مثال ساده در این مورد اخیر، کاباره کوچینی در تقاطع خیابان فلسطین با بلوار کشاورز است .هر بار که سر خیابان ایستاده ام تا تاکسی بگیرم چشمم به این کاباره می افتد که مدتی تالار عروسی شده بود و حالا هم پلمب شده است.هر بار که ایستاده ام و نگاهش می کنم سعی می کنم روزگاری را که این جا کاباره کوچینی بود تصور کنم و هر بار حس بیگانگی غریبی را در خود تجربه می کنم.شاید علت پلمب کردن چنین مکان هایی از طرف حکومت جلوگیری از ایجاد همین حس باشد.این حس که در این مکان امکان وجود چنین چیزهایی وجود داشته و اصولا این چیز ها تنها داخل فیلم ها و صفحه تلویزیون نیست.بهتر است که برگردم به دنیای بچگی و از همان آفتاب نوازشگر حرفهایم را ادامه دهم.یادم می آید اولین باری که حس قدرت را تجربه کردم 8 ساله بودم.کلاس دوم دبستان.خانم معلمی داشتم به نام خانم امیری.اول از همه باید بگویم بچه که بودم جزر بچه های ریقو حساب می شدم و هر لحظه این احتمال که باد مرا با خود ببرد وجود داشت.در نتیجه امکان فیزیکی اینکه بچه ها از من حساب ببرند و زور و بازوی قابل توجهی داشته باشم منتفی بود.از طرف دیگر جزو بچه هایی حساب می شدم که آدم بزرگ ها به آنها می گفتند بچه زرنگ و اگر خانم معلمشان بودند به آنها می گفتند نابغه.خلاصه شاگرد زرنگ کلاس بودم و چون در آن دوران ، بچه زرنگ بودن به بچه قلدر بودن برتری داشت ، من را مبصر کلاس گذاشتند.ار قضا خانم امیری دست بزن جانانه ای داشت و صدای سیلی هایی که به بچه تنبل ها میزد هنوز در گوشم هست.صدای دو رگه و سکسی ای هم داشت با لب هایی که خطوط روی آن به طرز جالبی برجسته تر از لب های دیگران بود.البته اینکه در 8 سالگی چگونه پی به چنین حقایق شگرفی بردم مطلبی است که بعدا در مورد آن صحبت خواهم کرد.برگردیم به موضوع مبصر شدن.چند هفته ای گذشت و من مسئولیت خطیر تقسیم بندی بچه های کلاس به دو دسته خوب ها و بدها را داشتم.البته تفاوت عمده این عمل با عملی که بقیه مبصر ها انجام می دادند این بود که این تقسیم بندی ضمانت اجرایی داشت و وقتی که خانم امیری وارد کلاس می شد به اسامی بد ها نگاهی می انداخت و آن زمان بود که صدای سیلی هایی که یک دست نرم و کشیده بر روی لپ های افراد موسوم به بد ها می نواخت صدای کلاس را پر می کرد.این گونه بود که بخاطر این ضمانت اجرایی ، من یک فرد قدرتمند به حساب می آمدم که البته این قدرت را خانم امیری به من تفویض می کرد و از همان روز ها با مفهوم تفویض قدرت و منشا قدرت و ... آشنا شدم.

فرانسه يعني بهشت

فیدبکی برای کنترل درس خواندن

!یک قانون کلی در مورد ایام امتحانات وجود دارد و آن این است که در ایام امتحانات تمایل به سکس بصورت نمایی افزایش می یابد

اعلام موضع

دو دید نسبت به انتخاب ها در زندگی وجود دارد

دید اول دید انتخاب از روی ارجحیت است

دید دوم دید انتخاب از روی جلوی دید بودن

من جزو دسته اول هستم

بنابراین اهمیتی به غزه نمی دهم.چون ارجحیت با انسان های اطرافم است که بی صدا می میرند

افسانه

کنار آب های سپید

به امید آمدن رنگین کمان دخترکی جیشش را نگه داشته

تا که رنگین کمان بیاید و جیش کند و پسر شود

آخر مادربزرگ گفته

مادر بزرگ ها که دروغ نمی گویند

کفش های ایمنی

!این آخرین کارمه.گفتم شاید دلت بخواد فکر کنیش