Cast away

امروز داشتم به این موضوع فکر می کردم که چرا آدم هایی مثل من که به نوعی مهاجرت کردند به یک کشور دیگه،جایی که حتی به سختی روز و شب یکسانی با کشور خودشون داره، چرا بیشتر از قبل محصولات تلویزیون کشورشون رو دنبال می کنن. مثلا سریال های نوروزی ، یا چیزایی مثله سریال شاهگوش یا کارهای مهران مدیری. چیزایی که در شرایطی که داخل ایران بودند شاید هیچ وقتی برای دیدنش نمیگذاشتن. مثلا خود من ، شاید هیچ وقت خلاصه بازی تراکتور سازی با یه تیم قطری رو نگاه نمی کردم اگر توی ایران بودم یا وقتی که بین دو نیمه یه پخش مستقیم از تلویزیون ایرانه ؛ با علاقه بشینم و اخبار شبکه سه رو نگاه کنم. برای آدمی مثله من شاید یه دلیل اصلی وجود داره و اونهم تلاش برای در جریان بودنه. برای اینکه بدونم جامعه ای که دیگه در اون تنفس نمی کنم داره به کدوم سمت میره ؛ راجع به چیزای کوچک و بزرگش چجوری فک میکنه ، حکومتش سعی داره چیو به اونا القا کنه و هزار و یک چیز دیگه. این کارا شاید یه دست و پا زدن بی فایده باشه اما تلاش آدم هاییه که وقتی پشت تلفن در حال حرف زدن با برادر زاده ده سالشون هستن چیز زیادی برای گفتن ندارن تا بتونن خنده بیارن روی لباش.